حضرت مسیح(ع) در قرآن، شخصیتی بزرگ است که از هرگونه خطا و اشتباه مبراست، مردم را به پرستش خدای یگانه دعوت می کند، نسبت به مادر خویش نیکوکار است. اما مسیح(ع) در انجیل ها، از پرستیده شدن ابائی ندارد و بلکه خود را همسان با پرودگار یگانه می بیند. به مادر خویش بی توجه است و وی را به تندی مورد خطاب قرار می دهد.

بررسی سیمای مسیح(ع) در قرآن و انجیل ها، می تواند به شناخت هر چه بهتر کتاب مقدس مسلمانان و مسیحیان کمک کند و تفاوت های الهیاتی این دو کتاب را آشکار سازد.

حضرت عیسی(ع)، پیامبری از پیامبران الهی است؛ پیامبری بزرگ که به او لقب« کلمه خداوند» اعطا شده است. البته با جود این شان والا، هرگز نمی توان او را از حد بندگی بالاتر برد و از این نظر، او نیز همانند سایر مخلوقات، می بایست به عبادت یگانه بی همتا بپردازد.

طبق گزارش قرآن، حضرت مسیح، همواره مردم را به یکتاپرستی دعوت می نموده است. بنابراین مسئله پرستش عیسی، انحرافی است که بعدها وارد مسیحیت شده است.

حضرت عیسی(ع) از نگاه انجیل ها دارای دو شخصیت کاملا متفاوت است. از یک سو انسانی عادی است که به عبادت خداوند می پردازد و از دیگرسو، همان خدای متعال است که به روی زمین آمده است تا انسان ها را نجات بخشد.

البته این نگاه رایج مسیحی است، اما در طول تاریخ، از گذشته تا به امروز، برخی از مسیحیان منکر این عقیده شده اند. یگانه پرستان با استناد به شواهدی متعددی در انجیل ها، اظهار داشته اند که اعتقاد به تثلیث، در انجیل وجود ندارد. از نگاه آنان، این آموزه برساخته کلیسا است؛ کلیسایی که متاثر از تفکرات تثلیثی دیگر اقوام مجاور بوده است