امام هادی (ع) در یکی از محلات مدینه به نام «صربا» در نیمه ماه ذی الحجه سال 212هجری پای به جهان خاکی نهاد. نام مادر آن بزرگوار ولد بود که به او « سمانه » نیز می گفتند.

امام هادی(ع) تحت تربیت پدر بزرگوار خویش، امام جواد(ع) قرار گرفت و رشد نمود.امام جواد(ع) وارث علوم اهل بیت(ع) و حامل معارف و مبانی و داعی مردم به هدایت بود و مانند پدران خویش مسئولیت پیشوایی عصر خود را بر دوش داشت.

امام علی الهادی، پیشتاز در علم و پارسائی و کمال و کانون جنبش علمی و مدار تحرکات سیاسی و مرکز خطر برای حاکمان ستمگر عصر خویش است. آن حضرت سرمشق اخلاق پسندیده و پارسائی و بندگی است و الگوی مجاهدان و آزادی خواهان و ستم ستیزان شمرده می شود و مشعلی است در راه دانش و تعهد.

دانشمندان و سیاستمداران و شرح حال نویسان بزرگ به بیان خصوصیات اخلاقی و علم و فضیلت آن امام همام پرداخته اند. در نامه ای که متوکل عباسی – یکی از دشمنان سرسخت امام – برای امام هادی(ع) فرستاده، کاملا به عظمت شخصیت امام هادی(ع) و قدر و منزلت بلند او اعتراف و اذعان نموده است، و نتوانسته است آن کرامات را کتمان نماید.

زندگی سیاسی امام هادی (ع) از اواخر حکومت معتضم عباسی (محمد بن هارون الرشید) آغاز شد. معتصم در سال 218 هجری قمری به خلافت رسید و در سال 227 ه.ق درگذشت. امام هادی(ع) پس از وفات پدر بزرگوارش در ذی القعده سال 225 ه.ق در سن 12 سالگی، مسئولیت امامت مسلمین را به عهده گرفت.

سرانجام آن حضرت در ماه رجب سال 254 ه.ق در سامراء درگذشت و در خانه خویش دفن گردید.وفات آن بزرگوار در دوران خلافت معتزعباسی رخ داد. مدت اقامت امام دهم(ع) در سامراء ده سال و چند ماه به طول انجامید. ایشان به هنگام مرگ چهل و یک سال از عمر شریفشان می گذشت. بارگاه باشکوه آن حضرت در سامراء زیارتگاه دلدادگان ائمه اطهار است و مردم همواره به آن ضریح مقدس تبرک می جویند.