استاد دانشگاه قم ضمن اشاره به برخی از ویژگی‌های رفتاری امام حسین(ع) و اهمیت توجه به آنها اظهار کرد: فقط این نیست که امام حسین(ع) انسان مظلومی باشد که در یک جنگ نابرابر شرکت کرده باشد و به شهادت رسیده باشد تا مردم برایش گریه کنند بلکه باید زندگی امام حسین(ع) را از ابعاد مختلف بررسی کرد.
علی الله‌بداشتی، عضو هیئت علمی دانشگاه قم در این باره می گوید؛
ما عموما از چند ماه پایانی عمر شریف امام حسین(ع) اطلاع داریم و درباره قبل از آن کمتر سخن گفته شده است. آیا در منابع، مطالب مستندی درباره دوران زندگی ایشان آمده؟
بله؛ اگر ما بخواهیم امام حسین(ع) را بشناسیم، نه تنها از روایات شیعی بلکه در روایات اهل سنت هم درباره شخصیت امام حسن(ع) و امام حسین(ع) مطالب زیادی آمده است. از جمله کتابی از محمدعلی قطب از علمای اهل سنت کشور لبنان به نام «ریاحین بیت النبوه» که درباره امام حسن(ع) و امام حسین(ع) نوشته شده است و برخی از مطالبی که در این فرصت عرض می‌کنم از این کتاب است.
امام حسین(ع) کنیه‌اش ابوعبدالله بود و فرزند دوم امیرالمومنین(ع) از حضرت زهرا(س) هستند و به «ریحانه رسول الله» شهرت داشتند. اینکه اسم این کتاب «ریاحین بیت النبوه» است به همین خاطر است چون امام حسین(ع) در پاکی و طهارت خَلق و خُلق بسیار به رسول الله شباهت بودند. امام حسین(ع) در سال چهارم هجرت به دنیا آمد و پیامبر(ص) در روز هفتم میلاد ایشان، گوسفندی قربانی کرد و در گوش ایشان اذان گفت و او را حسین نامید. امام حسین(ع) القاب مختلفی داشت مثل زکی، رشید، طیب، سید، مبارک، سبط که از میان این اسامی عنوان سبط رسول الله شهرت پیدا کرد و القاب دیگر حضرت کمتر بیان می‌شود.
امام حسین(ع) در دامان پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع) و حضرت زهرا(س) که سه عنصر عصمت از عناصر چهارده‌گانه عصمت هستند پرورش یافت. ایشان سجایای اخلاقی و عبادی فراوانی داشت که متاسفانه ما کمتر شنیدیم و اهل منبر کمتر نقل کردند. امام حسین(ع) تنها به صفت شجاعت و شهادت و جنگ در روز عاشورا محدود نبود بلکه ایشان سجایای بسیار زیادی داشت از جمله بسیار نماز می‌خواند و بسیار روزه می‌گرفت و در برخی گزارش‌های تاریخی آمده است که حضرت ۲۵ بار از مدینه پیاده به حج مشرف شد و این ناشی از شدت عشق و محبت حضرت به خانه خدا و ملاقات پروردگارش بود. همچنین ایشان انسانی بسیار کریم و باسخاوت بود و بسیار صدقه می‌داد.
جابر بن عبدالله انصاری گزارش می‌کند که روزی پیامبر(ص) در مسجد با اصحابش نشسته بود. حضرت فرمودند چه کسی دوست دارد سید و آقای جوانان بهشت را ببیند؟ بعد دیدند که امام حسین(ع) وارد مسجد شد یعنی پیامبر(ص) با این بیانش می‌خواست بفرماید امام حسین(ع) سید جوانان بهشت است و این روایت به تکرار نقل شده که «الحسن و الحسین سیدا شباب اهل الجنه». باز از ام سلمه گزارش شده که پیامبر(ص) علی(ع) و فاطمه(س) و فرزندانش امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را بسیار بزرگ می‌داشت و از آنها تجلیل می‌کرد و آنها را زیر کساء یمانی جمع می‌کرد و می‌فرمود «هولاء اهل بیتی» یعنی بعد از آیه نزول آیه تطهیر، حضرت رسول اکرم(ص) خواست با این کار خودش مصداق آیه تطهیر را مشخص کند که کسان دیگر خودشان را در این آیه و از مصادیق این آیه ندانند. بحث حدیث کساء هم همین مسئله است که حضرت این چهار نفر را زیر کساء خود وارد کرد و فرمود «هولاء اهل بیتی»
باز در ماجرای مباهله با مسیحیان نجران که قرآن می‌فرماید: «فَمَنْ حَاجَّک فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَک مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکمْ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَکمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ الله عَلَی الْکاذِبِینَ»، چنین گزارش شده است وقتی مسیحیان نجران دیدند پیامبر(ص) با امیرالمومنین(ع)، امام حسن(ع)، امام حسین(ع) و حضرت زهرا(س) آمدند، چنان ابهت آنها مسیحیان نجران را گرفت که بزرگشان گفت اینها به هر گروهی نفرین کنند آنها را به دیار هلاکت می‌فرستند؛ اینجاست که آنها از مباهله صرف نظر کردند و مصالحه کردند و حاضر شدند جزیه بپردازند.
باز ترمذی و ابن باجه و احمد حنبل گزارش کردند رسول خدا(ص) فرمود: حسین(ع) فرزندی از فرزندان من است و هر کس مرا دوست دارد باید حسین(ع) را دوست داشته باشد. جایگاه امام حسین(ع) نزد پیامبر(ص) را این حدیث مشخص می‌کند. در روایت دیگری آمده است «احب الله من احب حسینا» یعنی خدا دوست می‌دارد کسی که حسین(ع) را دوست بدارد. باز در روایت دیگری آمده است که امام حسن(ع) و امام حسین(ع) دو ریحانه من در این دنیا هستند. باز روایت دارد؛ این دو فرزندان من هستند، کسی که آنها را دوست بدارد مرا دوست داشته است
