شیخ بهائی مجدّدِ قرن یازدهم شمرده شده است و این عنوان بر اساس حدیثی است که از رسول خدا صل الله علیه و آله رسیده است. این حدیث در منابع اهل سنت نقل شده و در منابع روایی شیعه به صورت مرسل آمده است: «یبعث الله علی راس کل مائة سنة من یجدد هذا الدین» .

این حدیث مورد توجه عالمان شیعه و سنی است. جلال الدین سیوطی در «تاریخ الخلفاء» چنین آورده که عده ای آن را بر فقیهان و عده ای بر خلفا تطبیق کردند؛ بنابراین در مورد شمارش آنها اختلاف دارند. علامه سید محمد مهدی بحرالعلوم (1212ق) در کتاب «الفوائی الرجالیه» آورده که ابن اثیر جزری (606 ق) در «جامع الاصول»، شیخ کلینی را در زمره مجددان مذهب آورده است و به مناسبت محشی و مصحح آن کتاب، درباره حدیث سخن گفته است.

در میان عالمان شیعه هم علامه وحید بهبهانی(1205ق) را مجدد قرن دوازدهم، و میرزای شیرازی بزرگ (1212ق) را مجدد قرن چهاردهم شمرده اند. به هر حال، شیخ بهائی باعث احیای دین در قرن یازدهم شد و تحولی در حوزه های علمی شیعه ایجاد کرد که آثار آن تا حدود دو قرن باقی بود.

شیخ بهائی پس از استقرار در اصفهان، شیخ الاسلام ایران شد، ولی پس از چند سال آن را رها کرد و به سیر و سیاحت پرداخت. به این نکته باید توجه داشت که شیخ بهائی پیش از شیخ السلامی به سیاحت نپرداخت، بلکه پس از رها کردن آن راهی سفر شد و پس از پایان سفرها دیگر بار به اصفهان بازگشت و در حوزه اصفهان به نشر علوم و تدریس پرداخت. محوری ترین درس شیخ بهائی حدیث بود، او حدیث را احیا کرد.(