درباره شخصیت حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام در کتاب " پاسداران ولایت" تالیف محمدصادق موسوی گرمارودی چنین می خوانیم:
امام هادی علیه السلام می فرمایند: «من زار عبدالعظیم بری کمن زار الحسین بکربلا» هر کس عبدالعظیم علیه السلام را در ری زیارت کند مثل این است که حسین علیه السلام را در کربلا زیارت کرده است. «ابن قولویه» در کتاب «کامل الزیارات» با واسطه روایت کرده است: شخصی از ساکنان شهر ری اظهار داشت بر حضرت ابوالحسن هادی علیه السلام وارد شدم. حضرت فرمودند: کجا بودی؟ عرض کردم به زیارت ابا عبدالله حسین بن علی علیه السلام رفته بودم. فرمودند: آگاه باش اگر قبر عبدالعظیم حسنی را که در شهر شما می باشد زیارت کرده بودی مثل زیارت ابا عبدالله علیه السلام بود.
از حضرت امام رضا علیه السلام هم نقل شده است که فرمودند: «کسی که عبدالعظیم حسنی را زیارت کند، داخل بهشت خواهد شد.»
نگاهی گذرا بر زندگانی حضرت عبدالعظیم و توجه به فرمایشات دو تن از ائمه معصومین علیهما السلام درباره او نشان می دهد که آن گرامی با زهد و تقوی و با محبت خالص خود نسبت به خاندان رسالت، به مرتبه ای بلند از ایمان و یقین دست یافته است تا بدانجا که این همه مورد توجه و الطاف ائمه معصومین قرار گرفته است. فرمایش امام هادی علیه السلام در هنگامی که جناب «سیدالکریم» اعتقادات خود را مطرح ساختند نیز گواه طهارت و ارجمندی مقام اوست. حضرت هادی علیه السلام به او فرمودند: «مرحبا یا اباالقاسم، تو بحق از دوستان ما هستی.»
باید گفت متواری بودن او و بالاخره در غربت، روی در خاک نهفتنش نیز، گواهی است بر اینکه او با نقل احادیث از خاندان عصمت علیهم السلام و دعوت کردن مردم به سوی اهل بیت نبوت علیهم السلام، مورد خشم دستگاه مستبد و سفاک بنی عباس قرار گرفت.
در روزگاری که خلفای عباسی در صدد محو کامل فرزندان رسول خدا صلی الله علیه و آله بودند و با هر وسیله ای سعی در بر چیدن نام آنان از خاطر مردم داشتند و هر روز دستشان به خون تازه ای از اولاد فاطمه سلام الله علیها آلوده می شد و زندانهایشان پر از مردان و زنانی بود که تنها جرم آنها این بود که از خاندان هاشم و از اولاد امیرالمومنین علیه السلام و رسول الله صلی الله علیه و آله هستند، چطور عبدالعظیم علیه السلام با آن همه جلالت قدر و زحماتی که در ترویج مذهب جعفری داشت می توانست آسوده باشد و از سوی دستگاه خلافت غاصب به رنج و زحمت دچار نشود؟
مگر خلیفه رذل عباسی حضرت هادی علیه السلام را به محل عسکر در «سامرا» منتقل نکرد و اطراف آن گرامی را محاصره ننمود و دست یاران و پیروانش را از حضرتش کوتاه نداشت و عاقبت نیز ولی خدا را با سَمی مهلک به شهادت رساند؟ هنگامی که حجت خدا و پشتوانه اسلام در محاصره گروهی کافر و ستمکار این گونه به شهادت می رسد، پس حال و روز یاران خاص و مبلغان خانواده رسول (ص) بهتر از آن نخواهد بود.
عبدلعظیم حسنی (ع) محدثی بزرگ است، فقیهی با تقوی است، عالمی سخنور است، راوی احادیث بسیاری از فضائل آل رسول است. همه او را می شناسند، در محضرش درس دین می آموزند و راه و روش زندگی را می فهمند.
او پرده از چهره منافقان بر می دارد و با روایاتی محکم و مستدل، اساس سلطنت خلفای ستم را ویران می کند. چشم ها و گوش ها را می گشاید، چهره های به ظاهر مسلمان را بر ملا می کند و بنی عباس را مفتضح می سازد. حریف زبانش نیستند، دیگر زمان رویاروئی با شمشیر گذشته است. جامعه بیش از آن منحرف شده است که یاران حق بتوانند حق خود را در میدان های نبرد از غاصبان بگیرند. انقلاب و حمایت و حفظ شیعه در چهره فرهنگی و تبلیغاتی خود فعالیت دارد.
