درباره این لقب چند نکته لازم به ذکر است:

1.غریب کسی است که از وطن خود دورافتاده باشد. این وصف شامل امام رضا(ع) نیز می گردد؛ چون او مجبور شد شهر مدینه را به تنهایی و بدون همراه داشتن خویشان نزدیک خود، ترک گوید.

2. غریب کسی است که یار و دوستداری ندارد.

امام رضا(ع) سال های پایانی عمر خود را در مرو در غربت گذراند و روزها را در میان افرادی که هیچ سنخیتی با او نداشتند و منافقانه او را احاطه کرده بودند، سپری کرد. با رجوع به منابع تاریخی به نمونه هایی از آن روبرو می شویم.

3. محل دفن معصومین در حجاز و عراق است و این دو منطقه قرن ها محل آمد و شد پیروان اهل بیت عصمت بود و دوستداران ایشان به راحتی به زیارت قبور نورانی ایشان راه می یافتند. لیکن مزار امام رضا(ع) به دلیل هجرت اجباری، در خراسان قرار گرفت و این دوری و بعد مسافت، به نوعی غربتی را برای حضرت فراهم آورده بود و امام خود می فرمود:« مرا در سرزمین غربت دفن می کنند.» هر چند که با گذر ایام، علاقمندان امام در این حیطه، با شور و شعف، غبار غربت را از آن مکان زدودند.

4. واژه غربت و غریبی در روایات ما نیز به کار رفته است؛ به این دو روایت بنگرید:

الف) امیرالمومنین(ع) می فرماید: « به زودی مردی از فرزندان من در خراسان به وسیله زهر کشته خواهد شد، آگاه باشید کسی که او را  در غربتش زیارت کند، خداوند گناهان او را بیامرزد.»

ب) امام رضا(ع) می فرماید: « هر کس مرا در این غربت زیارت کند، من او را در روز قیامت زیارت کنم.»

5. این غربت یک پیام سیاسی را در پی داشت؛ اینکه چگونه و چرا امامی که به ظاهر مسند ولایت عهدی را دارا بود خود را غریب می خواند