به نقل از کتاب "خداشناسی در دعای عرفه حضرت امام حسین علیه السلام " به نظر دانشمندان غربی درباره دعا و نیایش اشاره می کنیم: آلکسیس کارل، جراح و فیزیولوژیست فرانسوی و برنده جایزه نوبل، در یکی از کتاب های خود با بررسی آثار جسمی و روانی دعا آن را عمیق ترین و ظریف ترین نیاز انسان معرفی می کند. او درباره اثر تسکین دهندگی و تحریکی دعا می گوید: دعا را نباید با هر فیض دیگر هم ردیف داشت؛ زیرا دعا در عین اینکه آرامش می آورد، در فعالیت های مغزی انسان یک نوع شگفتی و انبساط باطنی و گاه قهرمانی و دلاوری را تحریک می کند.
دیل کارنگی، روان شناس مشهور، می گوید: ایمان مذهبی به طور قطع عالی ترین وسیله معالجه غم و نگرانی است. کسی که پایبند به مذهبی باشد، هرگز رنگ امراض عصبی را نخواهد دید. به راستی دعا چراغ امید را در دل انسان روشن می سازد. آنجا که همه وسایل را به کار بستیم، آنجا که دست ما از همه جا کوتاه شد و به بن بست رسیدیم، به سراغ دعا می رویم و با توجه به خدا روح امید و حرکت را در خود زنده می کنیم و از کمک های بی دریغ آن مبدا بزرگ مدد می گیریم.
آلکسیس کارل در قسمتی دیگر از کتاب نیایش خود می نویسد: نیایش خصایل خویش را با علامات بسیار مشخص و منحصر به فرد نشان می دهد؛ صفای نگاه، متانت رفتار، انبساط و شادی درونی، چهره پر از یقین، استعداد هدایت و نیز استقبال از حوادث، این هاست که از وجود یک گنجینه پنهان در عمق روح ما حکایت می کند و تحت این قدرت حتی مردم عقب مانده و کم استعداد نیز می توانند نیروی عقلی و اخلاقی خویش را بهتر به کار بندند و از آن بیشتر بهره گیرند. اما متاسفانه در دنیای ما کسانی که نیایش را در چهره حقیقی اش بشناسند، بسیار کم اند».
روان شناسان به استناد آمارهای کشورهای مختلف به این نتیجه رسیده اند که تعداد نسبی طلاق و اعمالی که در حالات یاس و غضب انجام می شود، در اقوام معتقد و مومن خیلی کمتر از ملل بی دین و لاقید است. اهل ایمان و دعا کمتر به امراضی از نوع زخم معده و عوارض ناشی از عقده ها و فشارهای روانی و عصبی دچار می شوند.
