حضرت عبدالعظیم حسنی از نوادگان امام حسن مجتبی علیه السلام است. نسب ایشان با چهار واسطه به آن امام منتهی می شد. او را با این اوصاف ستوده اند: عابد، امانت دار، با صراحت، دارای صداقت در گفتار، ناقل حدیث ها و روایت های بسیار، دنیاگریز، دین مدار و برخوردار از آگاهی های گسترده در دین. اگر تولد عبدالعظیم را بین سال های 170 تا 180 یا 173ق بدانیم، به زمان شهادت امام رضا علیه السلام(203ق) که بنگریم، پی می بریم که عبدالعظیم حسنی بیش از دو دهه از عصر هشتمین امام را درک کرده است. او افتخار داشت که در دوران حضور و اقامت امام رضا علیه السلام در شهر مدینه، از محضرش نور معرفت برگیرد و از گفتار حیات بخش ایشان بهره برد.

حضرت عبدالعظیم به جز توصیه راهگشا و سفارش اخلاقی معروفی که از امام دریافت کرد، از نامه ای خبر می دهد که مامون برای امام رضا علیه السلام نگاشته بود. وی در این نامه از حضرت درخواست موعظه کرده بود. امام نیز در پاسخ چنین مرقوم کردند: ( تو در دنیایی قرار گرفته ای که از برای آن زمان معینی مقرر است و در آن عمل هر عمل کننده ای قبول می شود. آیا نمی نگری مرگ بر دنیا احاطه کرده و آرزوی آرزومندان را سلب کرده است. در ارتکاب گناهان و آنچه نفس بدان راغب است، شتاب می کنند؛ ولی توبه را به آینده حواله می دهند. مرگ به سوی اهلش ناگهان سر می زند و غفلت از مرگ کار مردم خردمند و عاقل نیست.)

حضرت عبدالعظیم حسنی از یاران صادق امام جواد و امام هادی علیهم السلام نیز بود و در دوران امام دهم، به عنوان وکیل و نماینده حضرت، راهی ری شد و در این خطه از دنیا رفت و به خاک سپرده شد.