درباره لحن غیرخطابی در امر به معروف و نهی از منکر در کتاب " مشق ارشاد: تاثیرگذاری و متقاعدسازی در امر به معروف و نهی از منکر" تالیف عبدالله عمادی چنین می خوانیم:

اصطلاح به در گفتن تا دیوار بشنود، گویای نمونه ای از لحن غیر خطابی و غیر مستقیم است. در این لحن، هدایتگر به مخاطب به طور مستقیم خطاب نمی کند، بلکه یا به طور کلی خطاب به جمع چیزی می گوید که مخاطب نیز ضمن آن بفهمد یا آنکه به شخص دیگری می گوید تا مخاطب بشنود. در صورت اخیر، نسبت به شنونده لحن خطابی و نسبت به مخاطب اصلی، غیر خطابی محصوب می شود.

مثلا امام صادق علیه السلام  درباره مردی که به پشت زنان رهگذر نگاه می کرده می گوید:  « اَیَسُرُّ اَحَدُکُم اَن یَنظَرَ اّلَی اَهلِهِ وَ ذاتِ قَرابَتِهِ؟آیا کسی از شما خوشحال می شود که این چنین به ناموس و خانواده وی نگاه شود؟)) واژه ((احدکم))، گویای لحن غیر خطابی امام علیه السلام است. ایشان در ادامه، پس از آنکه راوی پاسخ می دهد که ((خیر))،لحن خود را به  خطاب تغییر می دهد و می فرماید((فَارضَ لِلنّاسِ مَا تَرضَاهُ لِنَفسِک؛ پس آنچه برای خود می پسندی برای مردم هم بپسند)).

غالبا جملات انشای غیر طلبی( به عبارت دیگر، جملات خبری که معنای طلب می دهند) در لحن غیر خطابی بیان می شود، مانند مدح و ذم، دعا و قسم. شبیه این جملات که در جمعی  با مدنظرداشتن شخص خاص یا رفتار خاصی گفته می شود((آدم خوب کسی است که...))، ((خدایا هر کسی را که اسیر شیطان شده نجاتش بده)).

همچنین اسلوب هایی همچون (( ای کاش الان ...))، ((چقدر خوب می شد اگر...))، ((در مورد این هم میشه فکر کرد که..))،

((امکان داره که الان ...؟)).