درباره لحن طنزآمیز در امر به معروف و نهی از منکر در کتاب " مشق ارشاد: تاثیرگذاری و متقاعدسازی در امر به معروف و نهی از منکر" تالیف عبدالله عمادی چنین می خوانیم:

اصل، آن است که روش و سخن هدایتگرـ هرچه که باشدـ در مخاطب ایجاد بعث و تحریک کند. حال، سوال این است که آیا به کار بردن طنز می تواند جنین اثری داشته باشد یا خیر؟ به کار بردن طنزـ به معنای شوخی و مطایبه ـ به دو صورت ممکن است. طنز گفتن به عنوان پیام  پیش اقناع گر و طنز گفتن به عنوان پیام اصلی. به عبارت دیگر، گاه طنز را در آغاز رابطه برای شروع تعامل به کار می بریم و گاه پیام اصلی را با زبان و لحن طنز بیان میکنیم. همچنین گاه طنز در لحن گوینده منعکس می شود و گاه در ادبیات وی.

غالبا شوخی کردن، اگر بجا باشد با تایید و پذیرش دیگران همراه می شود. تحقیقات نشان داده اند که طنز، باعث ایجاد علاقه در مخاطب نسبت به گوینده می شود و همین امر باعث می شود که سخن او را بهتر بپذیرد.

همچنین درباره مخاطبانی که مقاومت بیشتری از خود نشان می دهند، موثر است و می توان بین آن و ((ماندگاری پیام )) نیز ارتباط برقرار کرد ، اما به نظر می رسد باید اثرات طنز را به  انواع طنز تفکیک کرد .

کارکرد (( ایجاد علاقه و اعتماد ))، ((شکستن مقاومت مخاطب)) و ((ماندگاری)) به سه نوع طنز مربوط می شود.

1و2. لحن و ادبیات طنز در مقام پیام های پیش اقناع گریا پیام هایی که همراه با پیام اصلی آورده می شوند.

3. ادبیات طنز در مقام پیام اصلی ؛ مثل بیان پیام  در قالب یک لطیفه و فکاهه.

اما لحن طنز (شوخی) در مقام پیام اصلی، نتیجه بخش نیست . پیام اصلی باید با لحن جدی بیان شود، در غیر این صورت، اگر به لحن طنز ـ نه زبان طنزـ گفته شود، حتی اگر مخاطب از آن خوشش بیاید، آن را به عنوان یک  برنامه و پیام تغییر رفتار جدی نمی گیرد، بلکه به عنوان شوخی با آن معامله می کند.