در کتاب گزیده ای از سخنان امام حسین «ع»، تحت عنوان « رفتار انسانی با همه انسان ها » چنین می خوانیم: امام حسین علیه السلام: و قال عنده رجل: ان المعروف اذا اشدی الی غیر اهله ضاع، فقال الحسین «ع»: لیس کذلک، ولکن تکون الصنیعة مثل و ابل المطر تصیب البر و الفاجر.
مردی در حضور امام حسین علیه السلام گفت: کار نیک چون در حق کسی صورت بگیرد که شایستگی آن را ندارد تباه شده است. امام فرمود: چنین نیست، بلکه کار نیک همچون بارانی پر بارش است که نیکوکار و بدکار هر دو را برخوردار می سازد.
اصل «معروف» که به معنای رفتار نیک و انسانی و هر کار شایسته و با ارزش است، در اسلام بسیار ستایش شده و در آیات قرآنی و احادیث اسلامی فراوان از آن سخن رفته است. این اصل چگونگی روابط اجتماعی را ترسیم می کند و روشن می سازد که انسان ها باید با اصول انسانی با یکدیگر زندگی کنند، و همه با هم رفتاری نیک داشته باشند و هر کاری را که نیک و ارزشمند است برای دیگران انجام دهند و نگاه نکنند که افراد خوب و پرهیزگارند، یا نه؟ و عقیده و رفتاری درست دارند یا نه؟ به این چگونگی ها توجه نکنند، بلکه انسان بودن و ظاهر افراد را معیار قرار دهند و نه چیز دیگر را.
در این حکمت حسینی «ع» این پندار مردود شناخته شده است که کار نیک باید تنها برای نیکان انجام یابد، و رفتارهای اخلاقی و ارزشی باید با پرهیزگاران و شایستگان باشد.
این اندیشه بر خلاف راه و روش امام بزرگ انسان حضرت حسین «ع» است؛ زیرا که آن امام نیک رفتاری و خدمت رسانی را با همه مردم لازم می شمرد، نه تنها با پرهیزگاران و نیکان، امام«ع» «معروف» و خوبی را به بارانهای ژاله وار تشبیه می کنند که بر همه سرزمینها می بارد، و میان زمینهای خوب و حاصلخیز و سنگلاخها و شوره زارها فرقی نمی نهد، انسان نیز باید چنین شیوه ای در پیش گیرد.
امام علی«ع»: « به مردمان ـ همه نیکی کن؛ زیرا که فضیلت کار نیک در نزد خدای سبحان هیچ همسنگی ندارد.»
