در کتاب گزیده ای از سخنان امام حسین «ع»، تحت عنوان « ریشه سوزی یاس و نومیدی » چنین می خوانیم:

 امام حسین علیه السلام: اللهم اقلبنا فی هذا الوقت منجحین، مفلحین، مبرورین، غانمین، و لا تجعلنا من القانطین، و لا تخلنا من رحمتک، و لا تحرمنا ما نومله من فضلک، و لا تجعلنا من رحمتک محرومین، و لا لفضل ما نومله من عطائک قانطین، و لا تردنا خائبین... یا اجود الاجودین...

امام حسین علیه السلام: خداوندا! در این وقت (و لحظات) ما را دگرگون ساز، و کامیاب و رستگار کن، و اعمال ما را مقبول قرار ده، تا توشه ای برگیریم، و ما را از نومیدن قرار مده و از رحمت خود ما را برکنار مدار، و از امیدی که به بخشش تو داریم محروم مگردان، و از رحمتت بی نصیب مساز، و از بخششهایت که آرزومندیم مایوس مکن، و ما را از بارگاهت نا امید مفرما، و از درگاهت مران ای بخشنده ترین بخشندگان...

دعاها در فرهنگ امامان شیعه«ع» چنانکه برای ارتباط با خدا و دستیابی به معرفتی راستین است، و معنویتهای زلال و بدون هرگونه توهم و تخیل ـ نتیجه مداومت بر آنهاست، و بریدن از مادیات و پیوستن به خداوند را موجب می گردد، آموزشگاه زندگی درست و بهینه سازی روش زیستن است؛ زیرا با زبان لطیف دعا، از اصول بهسازی زندگی و بهبود روابط انسانی و سالمسازی رفتارها و اخلاق، تربیت، سیاست، اقتصاد، اعتماد به نفس، توکل، خودباوری، توانمندی در برابر حوادث زندگی، امیدواری و ... سخن رفته است.

از جمله دعاهای بسیار آموزنده، دعای روز عرفه امام حسین «ع» است که از عمیق ترین و بالاترین ادعیه است، و به انسان معرفتی توحیدی می بخشد، و از او در این دنیا شخصیتی مثبت، استوار، خستگی ناپذیر و امیدوار می سازد، که به خدای بزرگ توکل کند، و از او نیرو گیرد، و در مشکلات زندگی از هیچ چیز نهراسد، و راه حق و عدالت را که راهی خدایی است، بی بیم و تزلزلی بپیماید.

از جمله مسائلی که در این دعای عظیم آمده است، دوری از یاس و پرورش روح امید در دلهاست. با عقیده توحیدی و باور ایدئولوژی الهی، یاس در زندگی مفهومی ندارد؛ زیرا که انسان در هر راه، و با هر چگونگی در زیستن، مسئولیت خدایی خویش را در نظر می گیرد، و کار را برای خدا انجام می دهد، و همه راهها را برای خدا می پیماید، و آنها را در دفترچه حساب خدایی به ثبت می رساند، و بیمی ندارد که در این دنیای زودگذر چه بازده و نتیجه ای داشته باشد؟

یاس از فرجام کار انسان و پایان زندگی نیز در انسان خداباور راهی ندارد؛ چون انسان به زندگی جودان پس از مرگ عقیده دارد، و مرگ را نیستی و نابودی نمی داند، بلکه مردان از پلی به زندگی برتر می شناسد.

امام حسین«ع» در حکمتی مرگ را به پل مانند می کنند که آدمی را به زندگی دائم می رساند.