در کتاب " سیره حسنی" تالیف جواد محدثی درباره روح بزرگ پیشوای دوم شیعیان امام حسن مجتبی علیه السلام چنین می خوانیم:

مردی خدمت امام مجتبی علیه السلام رسید و گفت: فلانی درباره شما بد می گوید و ناسزا می دهد. امام فرمود:

«القیتنی فی تعب، ارید الان ان استغفرالله لی و له»:  مرا به زحمت انداختی. حالا می خواهم هم برای او از درگاه خداوند آمرزش بطلبم.

بدی را با بدی پاسخ دادن هنر نیست. کسی روح بلند و شخصیت بزرگ دارد که بدی را با نیکی، جسارت را با ادب، بداخلاقی را با حسن خلق جواب دهد و در برخورد با دیگران کریمانه برخورد کند.

داستان مالک اشتر، فرمانده سپاه علی (ع) خواندنی است. جوانی که او را نمی شناخت در بازار با او رفتار بی ادبانه ای کرد. مالک رد شد و رفت. دیگران به آن جوان فهماندند که آن شخص، مالک اشتر بود، وای به حالت

جوان برای عذرخواهی در به در دنبال مالک می گشت. بالاخره او را در مسجد و در حال نماز یافت. صبر کرد تا نمازش تمام شد.شروع به عذرخواهی کرد. مالک اشتر گفت: من برای این به مسجد آمدم تا در حق تو دعا کنم و از خداوند آمرزش تو را بخواهم. این است شیوه مردان خودساخته

امام حسن مجتبی علیه السلام هم در پاسخ به بدگویی یک نفر تصمیم گرفت که به استغفار بپردازد و از خداوند، برای آن فرد ناسزاگو مغفرت طلب کند.

سعدی درباره لطف خدای بنده نواز گوید:

کرم بین و لطف خداوندگار                            گنه بنده کرده است و او شرمسار

روشی که امام مجتبی علیهم السلام به کار می گرفت، بر دل دیگران اثر می گذاشت و آنان را منقلب می ساخت.