در کتاب " سیره حسنی" تالیف جواد محدثی چنین می خوانیم: ابوالفتوح روایت می کند:
« کان یحضر مجلس رسول الله (ص) و هو ابن سبع سنین، فیسمع الوحی فیحفظه فیاتی امه فیلقی الیها ما حفظه»
امام حسن (ع) در حالی که هفت ساله بود، در مجلس رسول خدا (ص) حاضر می شد و آیات وحی را می شنید و به خاطر می سپرد. آن گاه نزد مادرش (حضرت فاطمه سلام الله علیه) می رفت و آنچه را حفظ کرده بود، برای مادرش بیان می کرد.
در ادامه این گزارش تاریخی، که گویای هوش و ذکاوت آن حضرت در دوران کودکی است، آمده است:
هرگاه امیرمومنان (ع) از مسجد پیامبر (ص) به خانه بر می گشت، می دید حضرت فاطمه سلام الله علیه از آیاتی که تازه بر پیامبر خدا (ص) نازل شده است، با خبر است.
می پرسید: از کجا دانستی؟ می فرمود: از پسرت حسن (ع) شنیدم. یک روز امام علی (ع) پشت پرده پنهان شد. حسن بن علی که آیات وحی را شنیده بود، وارد خانه شد. خواست مثل روزهای دیگر آنها را بیان کند، زبانش گرفت. مادرش تعجب کرد. امام مجتبی (ع) گفت: مادر تعجب نکن. شخصیت بزرگی گویا به حرفهایم گوش می دهد. این است که زبانم گرفته و بیانم کند شده است.
آن گاه علی (ع) از پس پرده بیرون آمد و فرزندش را بوسید. علوم و معارف این خاندان، الهی بود و شخصت والا و روح بلندشان بر اثر عنایت خداوند و تربیتهای ممتاز حضرت رسول (ص)، بسیار درخشان بود. صحنه هایی بسیار نقل شده است که امام مجتبی (ع) در همان کودکی، پاسخهای علمی و دقیق به سوالات پیچیده می داد و همگان را مبهوت می کرد و تحسین پدر ارجمندش حضرت علی (ع) را بر می انگیخت.
از این رو، این دودمان الگو و سرمشق همه اند تا مسلمانان در کسب علم و تربیت فرزند و رشد معنوی و اخلاقی از ایشان درس بگیرند.
