پدیدآور: امیر هوشنگ جلالیان، حمید رضا حریرچی

مشخصات نشر: تهران: شعاع، 1402

مشخصات ظاهری: 55 ص

رده بندی دیویی: د525ج297/634

معرفی کتاب:

دروغ یکی از عادت های زشت اخلاقی است که چه در آموزه های اسلامی و چه در آیین اخلاقی و رفتاری غیر اسلامی، مورد نکوهش قرار گرفته است. دروغ ریشه بسیاری از گناهان است. انسان های دروغگو خود را با دروغ بزرگ جلوه می دهند، به همه کس و همه چیز بدبینی و سوءظن دارند و با سخنان دروغ خود تملق گویی می کنند. دروغگویی افراد دلایل متعددی دارد، آنجا که فرد سعی می کند با دروغگویی کمبودهای شخصیتی خودرا از دیگران بپوشاند و یا سعی کند خود را فردی متفاوت با خود واقعی اش نشان دهد. گاه علت دروغگویی افراد ریشه در مسائل اعتقادی انسان دارد چنانچه پیامبر می فرماید:« لا يَكذِبُ الكاذِبُ إلاّ مِن مَهانَةِ نفسِهِ» دروغگو دروغ نمی گوید مگراینکه به خاطر پستی روح اش است. این پستی روح به دلیل بی ایمانی فرد است. در کتاب دروغ آغاز بدی به مفاهیم دروغ، علل روی آوری به این آفت، راه درمان، احادیث در خصوص دروغ و دروغگویی، ضزب المثل ها و همچنین مذمت دروغ در اشعار فردوسی و مولانا اشاره شده است.

مذمت دروغ در اشعار فردوسی:

دروغ و دروغ گویی که مذمت آن در شاهنامه فردوسی زیاد به نظر می رسد، با ظلم و ستم رابطه دارد، فردوسی شخصی را که از راستی دور شده و دروغ گویی را پیش گرفته است را ستمگر می نامد.

گر آن که گفتا: ستمکاره کیست؟

                 بریده دل از شرم و بیچاره کیست؟

هرآن کس که او پیشه گیرد دروغ

               ستمکاره ای خوانمش بی فروغ

فردوسی دروغ را برای همه قشرهای مردم ناشایست می داند. چه شاه و وزیر، چه سرباز و کشاورز باید از دروغ حذر کند.