مولف: اسماعیل شفیعی سروستانی

مشخصات نشر: تهران،موعود عصر: 1398

تعداد صفحات:   211 صفحه

شماره دیوئی: ک 561 ش 297/462

معرفی کتاب

کتاب «کرب و بلای امام زمان (عج) و مرابطه مومنانه منتظران» به قلم اسماعیل شفیعی سروستانی به تحلیل و بررسی پیامد‌های زندگی‌ منتظران مهدی موعود در عصر غیبت کبری می‌پردازد.

در طول تاریخ، پیوسته همه‌ی پیامبران و امامان الهی بر اساس شرایط تاریخی و عصری که در آن زندگی‌ می‌کردند، مستعد و پذیرای آزمایشات الهی می‌شدند. خانه نشینی، اسارت، مهاجرت، مورد آزار و اذیت قرار گرفتن، شهادت و در نهایت غیبت را می‌توان نمونه‌ای از این آزمایشات الهی دانست. هر یک از این آزمایشات الهی مانند کرب و بلایی بودند که پیامبران و امامان، خود را آماده آن ساخته و در کمال رضایت پذیرایش می‌شدند. در وجهی، ابتلائات امام،حاصل حکایت تلخ بدعهدی مردم و گسست بیعت با امام بوده و از وجهی دیگر، ارتقای امام به مراتب عالی و باشکوه قرب الی الله، پس از تجربه بلا و ابتلا حاصل آمده است.

 شفیعی سروستانی در این کتاب ابتدا ابتلائات و سختی‌های هر یک از معصومان را برشمرده و با تعریف و توصیف غیبت به عنوان کرب و بلای امام زمان (عج) از مرابطه به عنوان نوعی زیستن مومنانه منتظران در عصر غیبت یاد کرده است.مرابطه در معنی، نوعی خاص از ارتباط داشتن به ساحت قدس مهدوی، به ویژه در عصر غیبت کبری، یکی از مهم‌ترین مباحثی است که به نحوۀ بودن و زیستن مؤمنانه، معنی بخشیده است. اسماعیل شفیعی سروستانی در این کتاب، گفت‌وگو از کرب‌ و بلا، سختی‌ها و ابتلائات عارض شده به هر یک از حضرات معصومین (ع) را اعتبار نظر خویش، قرار داده و با تعریف و توصیف غیبت، به عنوان کرب ‌و بلای حضرت صاحب‌الزمان (عج) از مرابطه، به عنوان نوعی زیستن مومنانۀ منتظران در عصر غیبت یاد کرده است.

این کتاب، شامل چهار فصل می باشد که عبارتند از: فصل اول: کرب و بلای امام زمان (عج)، فصل دوم: پیامدهای غیبت، فصل سوم: رفع شدائد و فصل چهارم: مرابطۀ مؤمنانۀ منتظران

گزیده ای از کتاب

پس از رحلت رسول مکرم اسلام (ص)، امامی و سپس امامی دیگر و حلقه به حلقه، زنجیرۀ امامت به پیش آمد؛ امّا تنها به دلیل مبسوط‌الید نبودن آن ابواب ایمان و قائد بندگان، هر زمان بیشتر از زمان قبل، بر میزان استضعاف، نامبارکی و خفّت و خواری مومنان و شیعیان افزوده شد و خلفا و سلاطین جور، چونان گرگان و شغالان، هر دم بر ظلم و ستم خویش و شیطان ملعون نیز هر زمان بیشتر از قبل، بر گسترۀ حکمرانی‌اش و بر تعداد رعایای خویش افزودند تا به عصر حاضر رسیدیم.

برخلاف مقام انبیاء و رسولان که به دلیل دارا بودن شأن خاص خبرآوری و رسالت، از سوی خداوند متعال، مکلّف به رفتن به سوی مردم هستند تا ضمن ابلاغ خبر و اعلام رسالت، دعوت‌گری مردم کنند و انذارکننده، دلالت‌گر، متذکر و ناطق کلام‌الله باشند، اوصیای خداوند و ائمّۀ هدی (ع) مکلف به رفتن به سوی مردم نیستند و این در تکلیف مردم است که ضرورتاً می‌بایست به سوی امام بروند؛ او را بخوانند؛ دعوت کنندۀ او باشند؛ ایشان را مبسوط‌الید ساخته و امر امامت و امارت بر امور خود را به ایشان بسپارند؛ درباره‌اش متعهد شده و یاری‌اش دهند تا احکام فردی و اجتماعی مرتبط با تمام امور مدنی، مطابق آنچه رسول و نبی آورده است، در میانشان جاری شود.