در تراث حدیثی، سوره روم حاوی بشارت به قوم سلمان فارسی و ایرانیان، در آستانه ظهور نیز است. اولین آیه این سوره، با پیروزی ایرانیان و شکست رومی ها آغاز می شود؛ در « صدر اسلام و عهد پیامبر (ص)» ، رومی ها در « ادنی الارض» منطقه شام، سوریه و فلسطین، از ایرانیان، شکست خوردند.

شکوه و اقتدار ایرانیان، مجددا تکرار خواهد شد؛ البته این بار در کسوت پیروان اهل بیت علیهم السلام؛ در « عصر ظهور» ، رومی ها ( غربی ها و یهود) در منطقه شام و فلسطین، مجددا از ایرانیان شکست خواهند خورد و مومنان از این پیروزی، خوشحال خواهند شد.

آخرین آیه این سوره، نیز با تذکار حقانیت و قطعیت وعده الهی به پیروان راستین پیامبر (ص) و مومنان خاتمه می یابد.

از زیبایی های سوره روم آن است که با وعده نصرت مومنان آغاز می شود و با همین وعده خاتمه می یابد. شگفت این که، آیه آخر سوره روم با تفسیر قرآن به قرآن، اشاره به وعده های الهی به مومنان، از جمله آیه 55 سوره نور مبنی بر وعده تخلف ناپذیر الهی در برپایی حکومت مستضعفان و صالحان در زمان ظهور حضرت ولی عصر علیه السلام دارد.

به راستی، چه سرّ و حکمتی در اول و آخر سوره روم وجود دارد که با وعده شکست روم، آغاز و با وعده الهی به پیامبر (ص) پایان می پذیرد؟ مضافا بر این که « تأویل» آیات ابتدایی این سوره، حاوی « بشارت غیبی» قرآن مبنی بر وعده » پیروزی» ایرانیان شیعی در آستانه ظهور است؟

سوره روم از جمله سوره هایی است که قرائت آن در « شب قدر» که متعلق به امام زمان علیه السلام استف بسیار سفارش شده و امام صادق علیه السلام برای عظمت این سوره، « قسم جلاله» یاد کردند.