در بخشی از کتاب حسن بن علی علیه السلام، امام عسکری تالیف دکتر مرضیه محمدزاده درباره رابطه امام حسن عسکری علیه السلام و قرآن چنین می خوانیم:

امامان توجهی خاص به قرآن و تفسیر و تأویل آیات داشتند. آنان به دقائق قرآن، آیات ناسخ و منسوخ، مطلق و مقید بودن آیات، عام و خاص بودن و همچنین شأن نزول آیات داناتر از همگان بودند.

امام حسن عسکری علیه السلام نیز همچون آباء طاهرینش از پیشوایان مفسران قرآن به شمار می رفت. علاوه بر کتب تفسیری که منسوب به ایشان است در زمینه های مختلف درباره قرآن صحبت فرموده و آیاتی را تفسیر نموده است. شاید با توجه به همین جایگاه امام عسکری علیه السلام در تبیین مباحث توحید بود که در ادعیه شیعه از حضرت با عنوان خازن علم و به یادآورنده توحید خداوند یاد شده است.

فراتر از آن چه درباره عقل به مثابه راهی به سوی معرفت گفته شد، از مهم ترین راه ها برای دانستن آیات قرآن کریم و احادیث حاکی از سنت نبوی است. با وجود آن که همه اهل بیت علیهم السلام معارفشان با سرچشمه قرآن پیوندی ناگسستنی دارد، اما این پیوند در کلمات امام عسکری علیه السلام چه در احادیث کوتاه و چه در نامه های بازمانده از آن حضرت، مانند نامه به اسحاق نیشابوری و نامه به علین بن بابویه قمی بسیار آشکار و چشمگیر است.

تاثیر قرآن کریم را هم می توان در تضمین فراوان آیات قرآنی مشاهده کرد و هم بسیاری از مضامین سخنان آن حضرتف نقلی به معنا از مضامین قرآنی است. چنان که گاه تمام حدیث را تضمین ها و تلمیح های قرآنی تشکیل می دهد که با ظرافت کنار هم چیده شده و سامانی دیگر یافته اند.

در آغاز دعایی برای توسل، امام آیات آغازین سوره الرحمن را در قالبی جدید ریخته اما همان ترتیب را حفظ کرده است.

حتی برخی از ادعیه حضرت تماما نص آیات قرآنی است.

منبع: حسن بن علی علیه السلام، امام عسکری/ مرضیه محمدزاده. ص 333-334