پدیدآور: الناز پروانه زاد

مشخصات نشر: تهرات: انتشارات کویر،1403

مشخصات ظاهری:208ص

رده بندی دیویی: الف379پ297/9515

معرفی کتاب

در قلمرو الهیات سیاسی وجودی در نهج البلاغه، نظام معرفتی وسیعی وجود دارد که امکان معرفت ورزی پیرامون انواع روابط انسانی- به ویژه روابط چهارگانه با خود، با خدابا هستی ، با همنوع- و بین ادیانی را فراهم می کند و به خوانش انسان امروز می نهد. جایگاه انسان موحد در الهیات سیاسی نهج البلاغه، بلندایی بی بدیل است که چیزی دیگر به اوج آن نمی رسد. از این منظر، جایگاه وجودی- الهیاتی انسان در نهج البلاغه دارای اهمیتی زیاد است؛ زیرا انسان نهج البلاغه انسانی است که رابطه ای دوسویه با خالق خویش دارد و در دو وجه خلوت(نظر) و جلوت(عمل) به خداوند متصل می شود.

خوانش وجودی از نهج البلاغه فرصتی است تا مدیریت یک پیشوای دینی را که در عین حال زمامداری سیاسی است، مورد بررسی قرار داده و دریابیم جایگاه وجودی انسان در الهیات سیاسی چگونه بر مولفه هایی از قفبیل تکلیف، عدالت، شوق رشد، گسترش و افزایش بشری دلالت می کند و نحوه انسجام شخصیت انسان را ملاکی برای ارزیابی این گروه قرار می دهد که وجود، عین انسان و انسان، محل تجلی حق در منظومه هستی است.

این اثر دارای یک مقدمه و پیشگفتار و سه بحث در مورد:1- هستی شناسی انسان در الهیات وجودی نهج البلاغه؛ 2- مفهوم حق و باور وجودی در الهیات سیاسی نهج البلاغه؛ 3- جایگاه انسان در الهیات سیاسی نهج البلاغه و در پایان یک جمع بندی و فهرست منابع دارد.

از منظر امر سیاسی، علی بن ابی طالب انسانی سیاسی بود که شخصیت لازم برای مدیریت جامعه را در بهره های وجود به مثابه کنش گری خردمند میدانست معتقد بود سزاوارترین فرد به زمامداری کسی است که بدان تواناتر باشد و در آن به فرمان خدا داناتر. به تعبیر دیگر، بر این نظر بود که چگونه می تواند شایستگی های سیاسی را معطوف به شاخص های الهیاتی در وجود خود نماید و میان الهیات سیاسی و حقیقت سیاست الفتی بر اساس شخصیت وجودی سیاستمدار بیافریند تا بتواند قدرت وجود را به کنه رویدادها و آنات زمان تسری دهد. پس به نجوای عمل گفت: «بهترین چیزی که خداوند بر بندگان خویش انعام فرموده عقل است و علم و سپس حکومت و عدالت.»