در کتاب " حضرت صالح علیه السلام" تالیف محمدرضا عابدینی تحت عنوان " نگاه صحیح به نعمت ها" چنین می خوانیم: انسان باید دیدگاهش به آیات الهی اینگونه باشد که هر چه از سوی خدا به او می رسد اختصاصا برای او مبعوث شده است، پیامی برای او دارد و حجتی برای اوست. در جریان صالح علیه السلام این مبعوث شدن خاص بود که از دل کوه آمد ولی همه آنچه به ما می رسد همین طور است. خداوند متعال در جریان ناقه آن را ویژه قرار داد تا همه کوردلان ببینند ولی برای مومنان و اهل بصیرت، هر آیه ای که در عالم است و هر چه در عالم به او می رسد همین ویژگی ها را دارد و برای او فرستاده شده است. در روایات آمده است : "ما من شی تراه عینک الا و فیه موعظه " در هر آنچه چشمانت می بیند موعظه ای است "

کسی داشت در بیابان قدم می زد و با خودش می گفت: کاش اینها زبان داشتند و با من حرف می زدند. می گفت یکباره دیدم که همه اینها سر بلند کردند و گفتند :

ما سمیعیم و بصیریم و هشیم              با شما نامحرمان ما خاموشیم

کاش تو گوشی برای شنیدن داشتی! ما سمیع و بصیر در حال گفت و گو با تو هستیم و تو نمی شنوی !

بنابراین همه عالم حجت و آیه ای است که خداوند برای هر فرد بعث کرده است و این نگرش چقدر زیباست! زیرا انسان تا حق آیه را ادا نکند، از آن عبور نمی کند. این حسرتی بزرگ است که شبانه روز می گذرد در حالی که با خدا حشر نداریم و به راحتی از این آیات می گذریم آن ناقه برای قوم صالح علیه السلام آیت بود و آن ها ذبحش کردند چنانچه به تعبیر برخی از مفسران حضور ناقه صالح در بین قوم او مانند وجود مومنان و صالحان در بین مردم است که طرد و دفع و ظلم به آنان عذاب الهی را در پی می آورد . برای ما نیز همه این آیات می آید و ما ذبحش می کنیم از آنجا که خودمان این آیت را نخواسته بودیم و تفضل خداست، خداوند نیز ما را معاقب به عقاب آنها نکرده است، ولی محرومیت از این آیات و از دست دادنشان بسیار جای حسرت دارد.