در کتاب " شاگردپروری" تالیف محمدرضا عابدینی ذیل عنوان « درس عملی امام کاظم علیه السلام به علی بن ابی حمزه» چنین می خوانیم: حضرات معصومین (ع) به دلیل اشرافی که بر این نظام الهی داشتند، در سیره تربیتی شان از این وقایع کمال بهره مندی و استفاده را می بردند. علی بن ابی حمزه نقل می کند: در مدینه به مریضی سختی مبتلا شدم به حدی که به واسطه شدت تب نمی توانستم افرادی را که برای عیادت می آمدند، تشخیص دهم و عقل و هوشم سلب شده بود. اسحاق بن عمار بعدا برای او تعریف کرد که: من سه روز نزد تو بودم و شکی نداشتم که این مریضی سبب فوت تو می شود. یعنی بیماری سختی داشت. علی بن ابی حمزه می گوید: به اصحابم سپردم که صد دینار از اموالم را صدقه دهند و میان اصحاب توزیع کنند. این جاست که امام کاظم علیه السلام برای او پیکی ارسال می کنند که ظرفی از آب به همراه دارد. پیک حامل دستور امام است که: «اشرب هذا الماء فان فیه شفائک ان شاءالله» گویی با صدقه ای که علی بن ابی حمزه به اصحاب داده، اکنون مستحق شفا از جانب حضرت حق به وساطت امام معصوم شده است چرا که آب به خودی خود شفا نبود، بلکه چون حضرت می فرستند شفای درد اوست و بعد از آن انفاق، مستحق این لطف و شفا شده است. لذا نقل می کند: با خوردن این آب، هر آنچه در بطن و شکم من نیاز بود، خارج شد و آرام گرفتم و صحت یافتم.

بلافاصله بعد از این بهبودی معجزه آسا که جز لطف حضرت نبود، علی بن ابی حمزه خدمت حضرت رسید. امام علیه السلام خطاب به او فرمودند: ای علی، اجل تو بارها و بارها رسیده، اما هر بار به تاخیر افتاده است. یعنی هر بار به واسطه صدقه و کارهای خیری که انجام داده ای، اجل خود را به تاخیر انداخته ای. این یک نحو تعلیم است که در ضمن مریضی، حضرت به او قاعده مهمی القا می کنند. آبی که حضرت فرستادند، به واسطه صدقه ای است که او در هنگام مریضی داده است و با کلام حضرت، این مطلب به صورت قاعده در جان او تثبیت می شود که صدقه موجب تاخیر اجل انسان می شود. حضرت، واقعیتی در نظام علی و معلولی عالم را در ضمن واقعه ای که برای او حاصل شده، ظاهر می کنند. اثر این تعلیم به مراتب بالاتر از حالتی است که انسان در هنگام صحت و سلامت کامل، فقط این نکته را بشنود که صدقه و صله رحم و ... موجب دفع بلا و ازدیاد عمر می شود. این نوع از تعلیم نکات معرفتی در وقت نیاز و مناسبت، معارف را ملموس تر کرده، ماندگاری آن در اذهان بیشتر می کند؛ نقل آن نیز برای آیندگان تاثیرگذاری بالاتری دارد.

(برگرفته از کتاب: شاگردپروری: تربیت شاگردان در سیره تربیتی اهل بیت علیهم السلام از محمدرضا عابدینی، صفحات 149 و 150)