در کتاب « پدر ایمان» تالیف جعفر فاضل که پیرامون حضرت ابوطالب علیه السلام به نگارش درآمده است درباره دلیل واگذاری کفالت پیامبر صلی الله علیه و آله به ابوطالب علیه السلام چنین می خوانیم: حضرت عبدالمطلب هنگام وفات به حضرت ابوطالب وصیت نمود که کفالت و سرپرستی برادرزاده اش محمد را قبول کند و ابوطالب نیز پذیرفت.
بی شک این وصیت از روی معرفت و شناخت بوده است زیرا حضرت عبدالمطلب با وجود حارث، زبیر، عباس و دیگران تنها به ابوطالب این مسئولیت را واگذار نمود با این که می دانست ابوطالب از وضعیت اقتصادی ضعیفی برخوردار است. صاحب تاریخ طبری در این مورد نوشته است:
چون عبدالمطلب را مردن نزدیک شد اباطالب را سفارش به وکالت و کفالت رسول اکرم نمود.
صاحب کتاب تاریخ طبری علت مطلب را چنین می نویسد: ابوطالب با جناب عبدالله برادر تنی بود به این جهت کفالت به وی داده شد.
ولی این نظر ناشی از کم توجهی و شاید برخواسته از تعصب کور باشد. چرا که تنها این جهت باعث شد که کفالت حضرت رسول را به ابوطالب بدهند، سزاوار بود که به زبیر یا عبدالکعبه این پیشنهاد می شد چرا که آن ها هم برادر تنی عبدالله بودند و هم قوت مالی بیشتری داشتند ولی حضرت ابوطالب از نظر مالی در تنگنا بود. در تاریخ یعقوبی از حضرت امیرالمومنین نقل است که فرمودند: اولین کسی که در عین فقر، ریاست کرد پدر من بود.
قابل قبول نیست که فردی فقیر با وجود افرادی ثروتمند کفالت و سرپرستی پیامبر را عهده دار شود مگر این که از جهاتی دیگر بر دیگران برتری داشته باشد. لیاقت و شایستگی حضرت ابوطالب علیه السلام در جهت حضانت رسول مقدس اسلام بر جناب عبدالمطلب محرز شده بود و به همین جهت حضرت عبدالمطلب برای این امر مهم، ایشان را برگزیدند.
