پدیدآور: موسسه جوانان آستان قدس رضوي
مشخصات نشر: مشهد: آستان قدس رضوی، موسسه خدمات مشاوره‌ای جوانان و پژوهش‌های اجتماعی،1399
مشخصات ظاهری: ۸۷ ص.: مصور (رنگي)
رده بندی دیویی: 791ت 297/42
معرفی کتاب :
توحید؛ داروی دردها نوشته شیخ محمدحسن وکیلی است که گروه محتوایی موسسه جوانان آستان قدس رضوی آن را برای آشنایی نسل جدید با توحید گردآوری کرده است.
برگرفته از متن کتاب:
از خداوند بسیار گفته ایم و شنیده‌ایم، هر روز چندین مرتبه، هنگام نماز، در خانه او را می‌زنیم و با او راز و نیاز می‌کنیم و سر بر سجده می‌گذاریم. گاهی نیز در طوفان مشکلات و سختی‌ها او را از صمیم قلب می‌خوانیم و چند قطره اشکی هم می‌باریم، اما چرا همیشه او را حس نمی‌کنیم و با او انس نمی‌گیریم؟ راستی خداوند کجاست؟ من با او چه نسبتی دارم؟ کجا می‌توان او را یافت و کجا می‌توان به او دست پیدا کرد؟ چرا او را که از رگ گردن به من نزدیک‌تر است نمی یابم و از او غافل می‌شوم؟ این کتاب به شما کمک می‌کند با توحید از نگاه تازه‌ای روبه‌رو شوید و خداوند را در تمام ابعاد زندگی خود حس کنید و بشناسید
نسبت خداوند با ما:
حال باید پرسید نسبت خداوند با ما چگونه است؟ آیا نسبت ما با خداوند از این نوع است؟
1. نسبت ما با خداوند نسبت عینیت و اتحاد نیست، ما محدودیم و او نامحدود و هیچ گاه یک موجود محدود، به این شکل که وجود و صفات آن دو مساوی باشد، نمی‌تواند با یک موجود نامحدود عینیت پیدا کند
2. نسبت ما با خداوند، نسبت جدایی و بیگانگی نیست؛ چرا؟! چون دو موضوع، از یکدیگر کاملاً جدا هستند، هر کدام صفات و خصوصیات و کمالاتی دارد که دیگری ندارد و هر کدام برای خود بخشی را در عالم اشغال می‌کند که دیگری فاقد آن است، به همین جهت حکیمان و فیلسوفان می‌گویند: دو موضوع جدا از هم، همیشه محدود هستند، هر یک دارای مرز مشخصی است که اما آیا خداوند هم دارای مرز است؟ آیا او هم محدود است؟ آیا می‌توان گفت خداوند در بخشی از عالم حضور ندارد و قسمت‌هایی از عالم از او خالی است؟ تعالیم دینی و استدلال عقلی اثبات می‌کند که خداوند وجودش نامتناهی است و همه جا و همه چیز را پر کرده و با همه همراه است؛ به همین جهت نمی‌تواند نسبتش با دیگر چیزها، نسبت بیگانگی و بریدگی و جدایی کامل باشد 3. نسبت خداوند با مخلوقات نمی‌تواند مانند نسبت مجموعه و زیر مجموعه یا دریا و موج باشد؛ زیرا:
االف) هر مجموعه و هر کلی، تقسیم‌پذیر است، حال آنکه خداوند تقسیم‌پذیر نیست، تقسیم‌پذیری از صفات و ویژگی‌های عالم اجسام است و موجودات مجرد، موجودات برتر از عالم اجسام، از این ویژگی خالی هستند
ب) مجموعه به زیر مجموعه خود محتاج است، به عبارتی مجموعه با همین زیرمجموعه‌ها به وجود می‌آید و با از بین رفتن آنها هم از بین می‌رود و اگر یکی از آنها کم شود به همان مقدار مجموعه کوچک می‌شود، چنانکه دریا هم از آب‌های گرد هم آمده درست می‌شود و هر ظرف آبی از آن برداریم از دریا کاسته می‌شود اما می دانیم خداوند به ما و مخلوقاتش محتاج نیست، او قبل از همه چیز بوده و خالق همه چیز است . اگر تمام عالم نیز از بین رود. او در کمال عظمت و کبریای خود باقی است. پس نسبت ما با خداوند چگونه است؟
