پدیدآور: علی اکبر میر حسینی

مشخصات نشر:رشت: کتاب مبین،1403

مشخصات ظاهری: 228ص

رده بندی دیویی: م ش/883الف297/18

معرفی کتاب

کتاب تاملی در تفسیر سوره ی مبارکه ی انشراح و آیه ی شریفه ی مودت به ارتباط تنگاتنگ سوره ی مبارکه ی انشراح را با آیات(25-35) سوره ی مبارکه ی طه با دلایل متقن به اثبات رسانده و نظر مفسران دیگر را در تفسیر این دو آیه یادآوری کرده است.

این کتاب در ابتدا به تفسیر سوره مبارکه ی انشراح از یازده تفسیر مختلف پرداخته و سپس در هشت فصل سامان یافته است. فصل اول: تفسیر آیه ی شریفه ی مودت از عده ای از مفسران شیعه و سنی؛ فصل دوم: تاملی در ترجمه و تفسیر این بخش از آیه ی مودت( ومن یقترف حسنه نزد له فیها حُسنا)؛ فصل سوم: آیات قرآن کریم و اجر و مزد رسالت انبیا(ع)؛ فصل چهارم: معنی قربی یا تفسیر و تاویل آن از نظر مفسران بزرگ شیعه و سنی؛ فصل پنجم: چرا خداوند تعالی به رسول الله(ص) امر می کند که مردم یا قریش زهرای اطهر(س) را دوست بدارند؟؛ فصل ششم: آیه ی 25 از سوره ی مبارکه ی اِسراء ( وآتِ ذَالقُربی حقه)؛ فصل هفتم: پیغمبر اکرم(ص) جز فاطمه(س) دختر دیگری نداشت؛ فصل هشتم: چرا قرآن کریم مودت فاطمه(س) را بر همگان واجب کرده است؟

در تفسیر سوره ی مبارکه ی انشراح وقتی آن را با تفسیر آیات (۲۵-۳۵) سوره ی مبارکه ی طه مقایسه کردم به خاطر تشابهات و تعبیراتی که بین این دو دسته از آیات شریفه مشاهده کردم نکته ای نظرم را جلب کرد که هیچ یک از مفسران قرآن کریم اعم از شیعه و سنّی بدان اشاره نکرده.اند به نظرم رسید طبق فرموده ی مولای متقيان امير المؤمنین(ع) هر دسته از این آیات از آیات دسته دیگری سخن می گویند:« القرآن ينطق بعضُهُ بَعضاً» و یا به تعبیرمفسّران: «القرآن يفسر بعضه بعضاً». ولی چرا هیچ مفسّری توجهی به آن نکرده است برایم مورد سؤال بود. برای این که از مفسران بزرگ شیعه و سنّی مؤیدی بر نظریه ی خود پیدا کنم، بیش از بیست تفسیر از مفسّران بزرگ و مشهور شیعه و سنّی را مورد مطالعه مداقه قرار دادم؛ ولی نکته تازه ای پیدا نکردم که دیگران نگفته باشند، جز این که در تفسیر دو آیه ی آخرین سوره ی مبارکه ی انشراح يعنى: ﴿فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ * وَ إِلى رَبِّكَ فَارْغَب) به نکته ای برخورد کردم که بسیار عجیب و غریب و مایه ی تأسف و تحیّر بود و آن نکته این است که بعضی از مفسران شیعه گفته اند: «إذا فَرَغْتَ فَانْصَب» یعنی وقتی از کار تبلیغ رسالت و یا از کار حجة الوداع فراغت یافتی، علی بن ابی طالب(ع) را به خلافت منصوب کن. که به نظرم بهترین مصداق برای معنی و مفهوم این آیه ی شریفه است؛ ولی متأسفانه افرادی مانند زمخشری و آلوسی آن را بدعت شمرده و تخطئه کرده اند.

من در این مختصر برای این که عناد و لجاجت این مدعیان کذاب را برملا کنم، ابتدا تفسیر کامل تمام آیات سوره ی انشراح را از دو تفسیر بزرگ شیعه و سنّی یعنی تفسیر نمونه و تفسیر روح المعانی که متأخر و جامع تر به نظر می رسد یادآوری کردم تا خوانندگان عزیز توجه فرمایند که شیعه و سنی در تفسیر آیات قرآن کریم جز در موارد خاصی با هم اختلاف ندارند و اگر هست، جزئی است و آن وقتی است که اشارات و یا تصریحاتی از قرآن کریم مشاهده شود که دال بر فضیلت مولای متقیان امیرمؤمنان است با آن که حضرات اهل سنت، مولای متقیان امیرمؤمنان(ع) را جزء خلفای راشدین به اصطلاح خودشان می شمارند؛ ولی این رابر نمی تابند که قرآن کریم در فضایل بی شمار و منحصر به فردحضرت ایشان کلمه ای آورده باشد.

یکی از این موارد دو آیه ی آخر سوره ی مبارکه ی انشراح است که می فرماید:(فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ * و إلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ ) مفسّران در تفسیر این دو آیه مصادیقی ذکر کرده اند که شیعه و سنّی آن را پذیرفته اند، جز در یک مصداق آن و آن این که طبق احادیث وارده از معصومین(ع) معنی و مفهوم این دو آیه چنین است :

وقتی از حجة الوداع و یا از کار تبلیغ رسالت فراغت یافتی، علی بن ابی طالب(ع) را به خلافت نصب کن و از منافقان بيم مكن.

اما جناب آلوسی و زمخشری و دیگر ناصبی های اهل سنّت نه تنها این تفسیر را قبول ندارند، بلکه مفسّران شیعه را بدعت گذاربرشمردند.