کتاب «قرآن، عربی و مجوز شعری: تلاوت کلام خدا» به بررسی شباهت‌های میان قرآن و شعر عربی باستان می‌پردازد و این موضوع را از منظر دستور زبان عربی پیش از استانداردسازی و توسعه آن به ژانرهای متمایز تحلیل می‌کند.

ارتباط بین قرآن و شعر عربی از اهمیت مرکزی برخوردار است و نویسنده نشان می‌دهد که چگونه دانشمندان مسلمان این رابطه را بر اساس رویکردی ساختاری و فرمول‌بندی شده تعریف کرده‌اند؛ نه بر اساس مضامین و موتیف‌ها.

این کتاب به دنبال تغییر جایگاه دادن در کاربردهای غیر استاندارد زبان‌های محاوره‌ای عربی، خوانش‌های غیر متعارف قرآن و ساختارهای گرامری غیر معمول در شعر باستانی در قلب سنت عربی-اسلامی است. کتاب به بررسی جنجال‌های مختلف الهیاتی، قانونی و اجتماعی در مورد تلاوت صحیح قرآن و تمایز آن از شعر و دیگر هنرهای کلامی می‌پردازد.

کتاب «قرآن، عربی و مجوز شعری: تلاوت کلام خدا» برای اولین بار، یک دسته‌بندی جامع از ساختارهای گرامری غیر معمول در قرآن و شعر عربی باستان ارائه می‌دهد که نحویان عرب آنها را به عنوان مجوز شعری طبقه‌بندی کرده‌اند. قرابت زیاد بین سبک‌های زبانی قرآن و شعر عربی باستان نشان می‌دهد که قرآن شکلی از شعر عربی باستان بوده است. برای تمایز دادن قرآن، دانشمندان مسلمان محدودیت‌های الهیاتی و قانونی مختلفی برای قرائت صحیح آن وضع کردند که مهم‌ترین آنها تجوید (قرائت قرآن) بود.

 کتاب «قرآن، عربی و مجوز شعری: تلاوت کلام خدا» برای دانشجویان و پژوهشگران مطالعات قرآنی و اسلامی و همچنین کسانی که در حال تحقیق درباره شعر و دستور زبان عربی هستند، جذاب خواهد بود.

فهرست محتوایی کتاب شامل مقدمه: دوگانگی قرآن و شعر ، قوانین تلاوت کلام ابدی خدا: تجوید، موسیقی و نقد متنی، استانداردسازی دستور زبان عربی، استانداردسازی شعر عربی، تجوید به عنوان یک مکانیزم مختل‌کننده، مجوزهای شاعرانه و قرآنی (ضرایر الشعر) و نتیجه‌گیری است.

شادی حکمت ناصر، استادیار مطالعات عربی کلاسیک در دانشگاه هاروارد است؛ وی نویسنده کتاب‌های «نقل قرائات قرآن» (۲۰۱۳) و «دومین رسمی سازی قرآن» (۲۰۲۱) بوده و پژوهش‌های او شامل تاریخ انتقال و دریافت قرآن، شعر کلاسیک عربی و دستور زبان عربی است.