ابن سکّیت یکی از سران علم لغت و ادبیات عرب و از خواص امام جواد (ع) و امام هادی (ع) است. او معلم فرزندان متوکل: مویّد و معتزّ بود، روزی متوکل از او پرسید: نزد تو این دو کودک نیکوترند یا حسن و حسین دو فرزند علی؟ ابن سکّیت با برشمردن برحی از مناقب آن دو امام بزرگوار در آخر کار گفت: شخص قنبر خادم علی (ع) در نزد من از تو و دو فرزندت بهتر و نیکوترند، خلیفه با شنیدن این کلام به خشم آمده و فرمان داد تا زبانش را از قفا بیرون کشیدند و به این ترتیب کشته شد و وجه تسمیه او به ابن سکّیت نیز همین می باشد که دائما در سکوت بود و کمتر حرف می‏زد و در نهایت نتوانست گفتن سخن حق را در جای آن ترک گوید.

حصرت سجاد (ع) در پاسخ به کسی که از او پرسید، سکوت بهتر است یا سخن گفتن؟ فرمود: هرکدام دارای آفاتی است، و در صورت نداشتن آفت، حرف زدن بهتر از سکوت است.. پرسید: ای زاده رسول خدا این چگونه است؟

فرمود: زیرا خداوند انبیاء و اوصیاء را به خموشی و سکوت مبعوث نفرمود، بلکه به سخنرانی و کلام امر فرموده است. بهشت به انسان ساکت، واجب نشده و جهنم بر او حرام نگردیده، بلکه همه اینها فقط و فقط در پرتو کلام و سخن گفتن است، و من قادر نیستم که ماه را با خورشید برابر کنم، تو فقط فضل سکوت بر کلام را می‏گویی نه فضیلت کلام و سخن گفتن بر سکوت و خموشی را.

منبع: ترجمه و متن کتاب شریف احتجاج طبرسی، ج 2، نشر دارالکتب الاسلامیه، ص 474