قرآن به عنوان آخرین وحی الهی که بر افضل انبیای الهی نازل شده نور هدایت ابدی برای بشریت و تجلی خداوند در کلامش بود. قرآن شاهد زنده بر نبوت رسول اکرم(ص) و گرامی ترین برهان بر حقانیت اوست، زیرا دلیلی دائمی و حجتی همگانی به شمار می آید که تمامی ابعاد و جوانب آن نشان از دانش نامتناهی ربانی دارد و هیچ کس را یارای آن نبوده و نخواهد بود که مانند این کتاب را از پیش خود بیاورد .

جوان قرآنی: از جمله عواملی که قرآن را در دل ها و مصاحف حفظ می کند، تلاوت و مداومت در مطالعه آن است. تلاوت قرآن نیز مانند هر عمل مستحب دیگر دارای آدابی است که خود بر دو نوعند: ظاهری و باطنی. از این دو قسم آداب باطنی تلاوت قرآن از اهمیت بیشتری برخوردار است که در هنگام تلاوت قرآن بایستی مد نظر قرار گیرد. برای تلاوت قرآن ۱۰ ادب باطنی است که به ترتیب در پی می آید.

● فهمیدن اصل کلام

تلاوت کننده، باید بداند که با چه سخن بزرگی مواجه است، سخنی که نشانه لطف و رحمت و عنایت آفریدگار هستی به آدمی است. سخنی که حقایق بسیار بلندی را تا مرز فهم و درک انسان ها تنزل داده است.

فهم عظمت کلام، درک فضل و لطف خداوند درباره بندگان است که این کلام را از عرش جلال خود تا سطح فهم مردم نازل فرموده است و باید اندیشید که چگونه خداوند در رسانیدن معانی کلام خود- که صفتی قائم به ذات اوست- به مرتبه فهم مردم، به بندگان لطف و کرم فرموده چگونه آن صفت در طی حروف و اصوات که از صفات بشری است بر آنان تجلی کرده است. قاری قرآن بایستی کلام الهی را درس بگیرد و بیاموزد و به قرائت آن اکتفا نکند چنانکه در سوره اعراف آیه ۱۶۹ آمده است «و درسوا ما فیه» یعنی کلام الهی را فرا گرفتند. همچنین قاری قرآن بایستی آیات الهی را با گوش جان بشنود و آن را به خاطر بسپارد، چنان که در سوره حاقه آیه ۱۲ آمده است «و تعیها اذن واعیه؛ قرآن را گوش های حافظ به یاد می سپارند»، درک عظمت کلام الهی، جز با اندیشه در محتوای آن میسر نیست.

● آگاهی به عظمت متکلم

شایسته است که قاری قرآن، در آغاز تلاوت، به عظمت گوینده قرآن توجه کند و بداند که قرآن سخن بشر نیست، همان طور که ظاهر قرآن را جز با طهارت نمی توان لمس کرد، معنی و حقیقت آن نیز جز با طهارت قلب از صفات زشت قابل درک نیست. در هنگام تلاوت باید به خود گوشزد کرد که گوینده این سخنان آفریدگار همه چیز و روزی دهنده همه جنبدگان است و همه تحت سیطره او قرار دارند و در فضل و رحمت او غوطه ورند. اگر نعمت دهد از فضل اوست و اگر مجازات کند از عدلش، و در نهایت هم اوست که می گوید: اینان اهل بهشت و اینان اهل دوزخند.

اندیشیدن به حقایقی از این قبیل، عظمت و تعالی گوینده قرآن را در دل می نشاند و کلام او را موثر می سازد، چرا که برای آدمیان، گذشته از اصل کلام، گوینده آن نیز اهمیت داشته و اعتبار کلام تا حد زیادی به اعتبار و شان متکلم بستگی دارد.

● تدبر

کسانی که قرآن می خوانند و کسانی که به آن گوش می دهند، لازم است که در آیات کتاب الهی به تدبر و تفکر بپردازند و با اندیشیدن در مضامین آیات، خود را در معرض تابش نور الهی قرار دهند و در یک فضای معنوی تنفس کنند. تدبر در آیات قرآنی انسان را در دنیایی از معارف والا و مفاهیم بلند قرار می دهد که هیچ چیز با آن برابری ندارد و آیات قرآنی به عنوان کلیدهای سعادت انسانی در اختیار او قرار می گیرند. قرآن کریم، مردم به خصوص صاحبان اندیشه را به تدبر در آیات خود فراخوانده است.

«کتاب انزلناه الیک مبارک لیدبروا آیاته ولیتذکر اولوا الالباب»(۱) قرآن کتابی است مبارک که آن را نازل کردیم تا مردم در آیات آن تدبر کنند و صاحبان اندیشه متذکر باشند.

و نیز در جای دیگر از کسانی که در آیات قرآن تدبر نمی کنند گله می کند و دل های آن ها را مهر شده می نامد که سخن حق در آنها نفوذ ندارد: «افلا یتدبرون القرآن ام علی قلوب اقفالها؛(۲) چرا در قرآن تدبر نمی کنند یا بر دلهایشان قفل زده شده است» و نیز در جای دیگر اهل معنا را به توجه و تذکر در آیات قرآنی که به آسانی در اختیار آنهاست و هیچ گونه پیچیدگی ندارد فرا می خواند: «ولقد یسرنا القرآن للذکر فهل من مدکر؛(۳) همانا قرآن را برای توجه به آن آسان قرار دادیم آیا توجه کننده ای هست؟»

و نیز تدبر، پس از حضور قلب و توجه قرار دارد، زیرا چه بسا انسان هنگام تلاوت قرآن به چیز دیگری نیندیشد ولی از سوی دیگر به شنیدن آیات، بسنده کند و در آن تدبر نکند، اما چنان که می دانیم غرض از تلاوت قرآن، تدبر در آن است نه چیز دیگر.

http://vista.ir/article