یادداشت رهبرمعظم انقلاب درباره مناجات شعبانیه

دعا، وسیله مؤمن و ملجأ مضطر و رابطه انسان ضعیف و جاهل با منبع فیاض علم و قدرت است، و بشر بی*رابطه روحی با خدا و بدون عرض نیاز به غنی بالذات، در عرصه زندگی سرگشته و درمانده و هدر رفته است؛ «قل ما یعبؤا بکم ربیّ لولا دعاؤکم»1. بهترین دعا آن است که از سرمعرفتی عاشقانه به خدا و بصیرتی عارفانه به نیازهای انسان انشا شده باشد، و این را فقط در مکتب پیامبر خدا (صلّی*ا...علیه وآله*وسلّم) و اهل*بیت طاهرین او - که اوعیه علم پیامبر(ص) و وراث حکمت و معرفت اویند - می*توان جست. ما بحمدا... ذخیره*ای بی*پایان از ادعیه* مأثوره از اهل*بیت (علیهم*السّلام) داریم که انس با آن، صفا و معرفت و کمال و محبت می*بخشد و بشر را از آلایشها پاکیزه می*سازد. مناجات مأثوره ماه شعبان - که روایت شده اهل*بیت (علیهم*السّلام) بر آن مداومت داشتند - یکی از دعاهایی است که لحن عارفانه و زبان شیوای آن، با مضامین بسیار والا و سرشار از معارف عالی همراه است که نظیر آن را در زبانهای معمولی و محاورات عادی نمی*توان یافت و اساساً با آن زبان قابل ادا نیست. این مناجات، نمونه کاملی از تضرع و وصف حال برگزیده*ترین بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات مقدس ربوبی است. هم درس معارف است، هم اسوه و الگوی عرض حال و درخواست انسان مؤمن از خدا.

مناجاتهای پانزده*گانه که از امام زین*العابدین حضرت علی*بن*الحسین (علیه*السّلام) نقل شده، گذشته از خصوصیت بارز دعایی مأثور از اهل*بیت (علیهم*السّلام)، این مزیت را داراست که به مناسبت حالات مختلف مؤمن، مناجاتها را انشا فرموده است. خداوند به همه توفیق استفاضه و خودسازی به برکت این کلمات مبارک را عنایت فرماید.

ارسال متن : صدیقه جهانی