یکی از وظایف مسلم شیعیان در زمان غیبت امام زمان ، دعا برای قرب ظهور و درخواست تعجیل در قیام آن حضرت است. شیعه راستین و دلباخته امام زمان کسی است که در هر صبح و شام و با هر نماز و نیاز دست حاجت به پیشگاه خدای رۆوف دراز کرده و از او ظهور مولایش را بطلبد.

یکی از وظایف دوستان امام این است که برای سلامت و صیانت حضرت از خطرات و بلایایی که جان امام را تهدید می کند، با هر زبانی که بدان مسلطند، دعا کنند و بهتر آن است که دعاهای مأثور را بخوانند (مانند: دعای اللهم کن لویک ... ) و ادعیه دیگر که در مفاتیح الجنان آمده است

کسی که شیفته واقعی امام زمان (علیه السلام) است در دعا برای ظهور مولایش اسیر الفاظ و گرفتار عبارت پردازی نیست، بلکه از عمق جان دعا می کند و با تمام وجود گمشده اش را می طلبد، تنها زبانش سخن نمی‌گوید، بلکه قلبش در هجران یار می سوزد، دلش در فراق محبوب مضطرب است و دیدگانش در انتظار دیدار اشکبار است. گردش زبانش در کام، همچون اشک های غلطانش بر گونه، نشانه محبت درونی و علاقه قلبی او به مولا و محبوبش است.

شیعه شیفته ، بسان انسانی فارغ و بی سوز، نیایش نمی کند. بلکه مانند عاشقی دلباخته با دلی پر سوز و گداز و با تمام وجود برای ظهور امامش دعا میکند. انسانی که در دریا گرفتار توفان شده و کشتی اش شکسته به دریا افتاده و در حال غرق شدن است، چگونه برای نجات خویش دعا می کند؟ و با چه حالی خدا را می خواند و چطور از عمق جان به پیشگاهش التماس می کند؟

آری، عاشق دلباخته صبح و شام نمی‌شناسد و در تمام ساعات منتظر ظهور یار و مشتاق دیدار جمال محبوب است. امام صادق (علیه السلام) فرمود: فتوقعوا الفرج صباحاً و مساءً؛ باید در هر صبح و شام در انتظار ظهور صاحب خود باشی .

و در حدیث دیگر فرمود: .... و توقع امر صاحبک لیک و نهارک؛ باید شب و روز منتظر فرار رسیدن ظهور صاحب خود باشی .

بنابراین بر همه شیفتگان آن حضرت لازم است دائم به یاد آن امام همام بوده و برای تعجیل در ظهورش دعا کنند و از خدا ظهور او را هر چه سریع تر بخواهند، چرا که با آمدن او تمام ملل نجات می یابند و شیعه به اوج عزت وعظمت خود می رسد.

یقیناً در دولت اهل بیت پیامبر شیعیانشان به اوج عزت خواهند رسید و دشمنانشان به حضیض ذلت، چنانکه حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه) فرمود :و اکثر و الدعا، بتعجیل الفرج فان ذالک فرجکم؛ برای فرج ما بسیار دعا کنید چرا که فرج شما در آن است. (طبرسی،احتجاج، ج 2، ص 284 )

http://www.tebyan.net