اصبغ بن نباته می گوید:
روزی به حضور امیر المؤمنین علیه السّلام شرفیاب شدم، حضرت در فکر فرورفته و زمین را با تکه چوبی می کاوید. عرض کردم: یا امیر المؤمنین! می بینم که در فکر فرورفته و زمین را بررسی می کنید آیا رغبتی به آن یافته اید؟»
فرمود: نه، قسم به خدا! هیچ رغبتی به آن و به دنیا حتّی برای یک روز نداشته و ندارم. به مولودی فکر می کنم که یازده پشت بعد از نسل من آشکار خواهد شد، و نامش مهدی است، و زمین را بعد از آن که از ظلم وجور انباشته شده باشد پر از عدل وداد می کند. امر او اعجاب انگیز است، و مدتها غیبت خواهد نمود، به همین دلیل گروهی درباره او به گمراهی می روند و عدّه ای دیگر هدایت می یابند.
عرض کردم: یا امیر المؤمنین! آیا واقعا این اتفاق روی خواهد داد؟
حضرت علیه السّلام فرمود: آری! همان گونه که او خلق شده، این اتفاق هم روی خواهد داد، تو چه می دانی ای اصبغ! آنان برگزیدگان این امّت و نیکان عترت طاهره اند.
عرض کردم: بعد از آن چه می شود؟
فرمود: خداوند هرچه بخواهد انجام می دهد، زیرا حق تعالی در هرچیزی، اراده و قصد و هدفی دارد.[1]
پی نوشت
[1] كمال الدين، ج 1، ص 289؛ بحار الانوار، ج 51، ص 118.

         http://www.hawzah.net/fa/goharenab/View/45360/