ولادت باسعادت کریم اهل بیت مبارک باد.
کریم اهل بیت (علیه‌السّلام)
حضرت امام حسن مجتبی(ع) دومین اختر تابناک آسمان امامت و نخستین ثمره پیوند مبارک حضرت علی(ع) و صدیقه فاطمه زهرا(س)، در نیمۀ ماه رمضان سال سوم هجری در مدینۀ منوره دیده به جهان گشود.[1] خدا نام آن بزرگوار را حسن یعنی بخشنده قرار داد و درتورات او را شبّر نامیده است. کنیۀ آن حضرت ابومحمّد و ابوالقاسم است و لقب مقدسش مجتبی می‌باشد.[2]
ایشان از محضر مبارک جد بزرگوارش چند سال بیشتر بهره نبرد. هفت سال بیش نداشت که پیامبر(ص) بدرود حیات گفت. پس از رحلت رسول اکرم(ص)، حدود 30 سال در کنار پدرش مولای متقیان علی(ع) قرار داشت و پس از شهادت پدر گرامیش، در سال 40 هجری، به مدت 10 سال امامت امت را بر عهده گرفت.[3] امام حسن(ع) از گرامی‌ترین و نزدیکترین افراد به پیامبر بود، بدین جهت توسل به او و پیروی از او موجب رهایی از خطرهای دنیا و آخرت است. پیامبر در مورد ایشان می‌فرماید:
«فرزند من حسن(ع) است که پروردگار اراده کرده که به برکت وجود او بین مسلمین صلح و سازش را برقرار سازد».
بلاذری در «انساب الاشراف» می‌گوید:
«و این وظیفۀ همۀ مسلمین است که سبط پیامبر را بزرگ و گرامی دارند و پاک و مهطر شمارند. چنانکه خود پیامبر آنرا محترم و مقامش را والا شمرد»[4]
منابع:
[1]- پیشوایی، مهدی؛ سیره پیشوایان، قم، مؤسسه امام صادق (ع)، چاپ نهم، 1378، ص 87.
[2]- مجلسی، محمدباقر؛ بحارالانوار، تهران، انتشارات اسلامیه، جلد دهم، 1380ه.ش، ص 142.
[3]- پیشوایی، مهدی؛ سیرۀ پیشوایان، قم، مؤسّسه امام صادق (ع)، چاپ نهم، 1378، ص 87.
[4]- حجازی، فخرالدین؛ زندگانی امام حسن (ع)، تهران، مؤسّسه انتشارات بعثت، چاپ اول، 1376، ص 74-63.
http://www.pajoohe.com/25514/index.php?Page=definition&UID=27145 :برگرفته از سایت
آخرین به روز رسانی در شنبه ۱۴ مرداد ۱۳۹۱ ساعت ۰۶:۱۷
شهادت بانوی نمونه اسلام تسلیت باد.
تسلیت
وفات جان گذار همسر با وفای رسول خدا صلی الله علیه و آله ، یاور و حامی مصطفی، همراه خاتم الانبیاء، نماد ایمان و تقوا، همسر عصاره هستی، سمبل صلابت و استواری، افتخار بانوان گیتی، بزرگ بانوی اسلام، حضرت خدیجه کبری بر تمام مسلمانان جهان، به ویژه بانوان ایران اسلامی تسلیت باد.
آخرین به روز رسانی در یکشنبه ۰۸ مرداد ۱۳۹۱ ساعت ۰۷:۲۴
به مناسبت وفات حضرت ابوطالب
زندگینامه حضرت ابوطالب (ع)
بنا به نقل شیخ مفید قدس سره سال دهم بعثت حضرت ابوطالب عم و یار با وفاى پیامبر (صلى الله علیه و آله) وفات یافت.
همان مرد بزرگوارى که در تمام نشیب و فرازهاى دوران رسالت و قبل از رسالت برادر زاده عزیزش را یارى کرد و شر قریش را ازاو بازداشت و قلب نازنین پیامبر (صلى الله علیه و آله) را در تبلیغات و رسالت الهى خوشحال و مسرور نمود، و با کلماتى نظیر:
«اذهب یابن اخى فقل ما احببت فوالله لا اسلمک لشىء ابدا»
اى پسر برادرم برو و هر چه دوست مىدارى بگو (با مشرکین وقریش) به خدا سوگند تو را در هیچ پیش آمدى وا نمىگذارم، (نوازش مىنمود) و از او پشتیبانى مى کرد.
ابو طالب, مرد ستوده خصال
ابوطالب, پدر بزرگوار امیرمومنان على(ع), عمو و برادر پدر بزرگوار پیامبر است, که هر دو از یک مادرند. او در این باره این چنین سروده است:
لا تخذلا و انصرا ابن عمکما إخى لامى من بینهم و إبى
پسر عمویتان را تنها و بى یاور مگذارید و یارىاش کنید که از میان برادرانم فرزند برادر ابوینى من است.
1ـ معروف عصر: جناب ابو طالب به عظمت شخصیت و اقتدار و مبلغ دین ابراهیمى معروف عصر خویش است.
2ـ سنت هاى پذیرفته: سنت هاى نیکى در جامعه جاهلیت بنا نهاد که کلام وحى برخى از آنها را تإیید فرمود. او بنیانگذار قسامه است که در سیستم قضایى اسلام پذیرفته شد.[ نیکوان رفتند و سنت ها بماند و زلئیمان ظلم و لعنت ها بماند.
3ـ بنده خدا: ابو طالب معروف به ((عبد مناف)) بوده اند, که به معناى بنده خداى متعال است (هم نام با جد سوم پیامبر)
4ـ مبارزه با کفر: او مانند پدر مسیر یکتا پرستى را در پیش گرفت و کفر و شرک و جهل او را تحت تإثیر قرار نداد.
5ـ دلایل ایمان او: سروده ها و اشعار او تفکر و ایمان او را بوضوح آشکار مى نماید .
6ـ صفاى دل: از جمله مسایلى که صفاى دل و پاکى قلب ابوطالب را اثبات مى کند, این است که اهالى حجاز در قحطى بسر مى بردند, مردم در چنین وضع نگران کننده اى از ابوطالب خواستند از جاى برخیزد و از خدا طلب باران نماید, او پذیرفت و در حالى که پسرى چون خورشید درخشان به همراه مى برد به سوى خانه خدا رفت.
سپس به آن کودک گفت که پشت خویش را به خانه کعبه قرار دهد و در حالى که او را به سر دستان خود بلند کرده بود, از خدا طلب باران نمود. آسمان خالى از ابر بلافاصله ابرى شد, سپس باران شدیدى در گرفت,آنچنان که کل منطقه حجاز را سیراب کرد و آن دره خشک شکفته شد. کودکى که ابوطالب به همراه برده بود کسى نبود جز پیامبر خدا حضرت محمد (ص).
از جمله وظایف منتظران در قرآن و حدیث
در روایات، برای انتظار فرج، ثواب‌های زیادی، بیان شده است.
«المنتظر لامرنا کالمتشحّط بدمه فی سبیل الله»[1] و «افضل اعمال شیعتنا انتظار الفرج»[2] به گونه‌ای از این فضیلت‌ها اشاره دارد.
با دقت در این روایت و روایات مشابه روشن می‌شود که در فرهنگ اهل‌بیت ـ علیهم السّلام ـ ، انتظار نه صرفاً یک حالت روانی، بلکه از مقوله‌ی عمل شمرده شده است، پس اگر انتظار، یک عمل است، منتظر هم باید عامل باشد.
اگر منتظران با وظایف خود آشنا نباشند و به آن عمل نکنند، تاریخ تکرار خواهد شد و همان گونه که در زمان امام حسین ـ علیه السّلام ـ ، شیعیان فراوانی وجود داشتند، لیکن از میان آنها، تنها 72 نفر به وظیفه‌ی خود عمل کردند و لذا امام حسین ـ علیه السّلام ـ تنها ماند و آن چه نمی‌بایست اتفاق بیفتد، اتفاق افتاد، در زمان غیبت هم، چنانچه شیعیان به وظایف خود عمل نکنند، امام زمانشان تنها خواهد ماند و ظهورش به تأخیر خواهد افتاد....
