سال دهم بعثت ختم رسل

ده سال بعد از انتخاب حضرت محمد صلی الله علیه و آله به پیامبری، در شهر مکّه، دو اتفاق سخت و ناگوار برای پیامبر افتاد که به همان دلیل، پیامبر سال دهم را، سال حزن واندوه نامید: یکی از آن ها وفات عموی بزرگ وار ایشان در روز هفتم ماه رمضان این سال و دیگری، اتفاقی بود که سه روز بعد از آن و با درگذشت همسر با وفای پیامبر، حضرت خدیجه علیهاالسلام در روز دهم همان ماه به وقوع پیوست. ما یاد و خاطره این دو حادثه را گرامی داشته و تسلیت می گوییم.



سرپرستی پیامبر صلی الله علیه و آله

پیامبرگرامی اسلام، حضرت محمد صلی الله علیه و آله ، هشت ساله بود که عموی مهربانش حضرت ابوطالب، سرپرستی و نگهداری از ایشان را پذیرفت؛ زیرا ایشان علاقه خاصی به حضرت محمد صلی الله علیه و آله داشت. روز اوّلی که پیامبر را به خانه آورد، به همسر خود، فاطمه بنت اسد مادر حضرت علی علیه السلام گفت: «من به برادرزاده ام خیلی علاقه دارم، مراقب او باش و از او به خوبی مواظبت کن». فاطمه بنت اسد هم به بهترین صورت از پیامبر نگهداری و مانند مادری مهربان به ایشان محبت کرد.

ترس دشمنان از ابوطالب

بچه های خوب، تا وقتی ابوطالب عموی پیامبر زنده بود، دشمنان جرأت نمی کردند که پیامبر را اذیت کنند، ولی بعد از این که ایشان از دنیا رفت، فشار دشمنان بر پیامبر و آزار آن ها به قدری زیاد شد که پیامبر بعد از مدت کوتاهی، ناچار شد به همراه عده ای از مسلمانانْ شهر مکه را ترک و به شهر دیگری به نام «مدینه» هجرت کند.

مواظبت ابوطالب از پیامبر به قدری بود که وقتی به او خبر دادند که یکی از مردان مکّه برای خوشحال کردن دشمنان پیامبر، روی حضرت زباله ریخته است، عصبانی شد و به سرعت خود را به مسجدی که این اتفاق در آن جا افتاده بود رساند و دستور داد که همان کار را با آن شخص انجام دهند. دشمنان که این صحنه را دیدند، با خود گفتند که تا ابوطالب زنده است، نمی توانیم پیامبر را از هدفی که دارد، باز داریم.

ابوطالب، پدر علی علیه السلام

ابوطالب علیه السلام پدر حضرت علی علیه السلام است؛ پسری که یکی از بهترین فرزندان روزگار بود. هنگامی که قرآن در غار حرا بر پیامبر نازل شد و علی علیه السلام با پیامبر صلی الله علیه و آله نماز خواند و بعد پدرش ابوطالب را از ماجرا مطّلع ساخت و گفت که من به رسول اکرم صلی الله علیه و آله ایمان آورده ام، ابوطالب گفت: «فرزندم، او تو را جز به نیکی نمی خواند، حتما با او باش و او را رها نکن».

جدایی

فشارها و سختی های دشمنان در شِعب ابی طالب، یعنی همان جایی که مسلمانان را در آن بدون غذا و امکانات گذاشته بودند، ابوطالب را ناراحت و غمگین کرد و شش ماه بعد از آن از دنیا رفت. مرگ ایشان که عموی مهربان و یاور بزرگ پیامبر صلی الله علیه و آله بود، حضرت محمّد را سخت اندوهگین ساخت.

هنگام مرگ ابوطالب، پیامبر کنارش نشست و دستی برگونه های عمو کشید و فرمود: «عموجان، مرا در کودکی تربیت کردی و وقتی پدرم از دنیا رفت، سرپرستی مرا پذیرفتی و در بزرگی یاری ام کردی» و بعد برای عموی خود دعا کرد که خداوند پاداش فراوانی به ایشان بدهد. حضرت محمّد صلی الله علیه و آله هنگام تشییع جنازه هم، جلوی تابوت حضرت ابوطالب حرکت و برای عموی خود دعا می کرد.

منبع:http://www.hawzah.net/fa/MagArt.html?MagazineArticleID=39092&MagazineNumberID=4772