شعری بسیاربسیار زیبا از عالم‌ربّانی و عارف‌الهی مرحوم فیض کاشانی رحمة‌الله‌علیه :


گفتی مرا کن ذکر هو سبحانه سبحانه من از کجا و یاد او سبحانه سبحانه

باید چو ذکر هو کنم در سینه نقش او کنم تا روی دل آنسو کنم سبحانه سبحانه

کی میتوانم ذکر او کی میتوانم فکر او کی میتوانم شکر او سبحانه سبحانه

امرش نبودی گر مرا کی ذکر من بودی روا من از کجا او از کجا سبحانه سبحانه

از پیش من کی میرود از من جدا کی میشود نسیان و یادش چون شود سبحانه سبحانه

خود ذکر اویم سر بسر گرچه ز ذکرم بیخبر وز خود نمیدانم خبر سبحانه سبحانه

ذکرم‌من‌واو ذاکر است شکرم‌من‌واو شاکر است عینم من و او ناظرم سبحانه سبحانه

هم ذاکر و مذکور او هم شاکر و مشکور او هم ناظر و منظور او سبحانه سبحانه

جان مرا جانان بود جانم تن و او جان بود او کی ز من پنهان بود سبحانه سبحانه

هم جان و هم جانان من هم مایۀ درمان من سرمایۀ احسان من سبحانه سبحانه

گه منع و گه احسان کند گه درد و گه درمان کند او هر چه خواهد آن کند سبحانه سبحانه

گاهی ازو گریان شوم گاهی ازو خندان شوم او هرچه خواهد آن شوم سبحانه سبحانه

گه سازدم گه سوزدم گه درّدم گه دوزدم گه مستی‌ای آموزدم سبحانه سبحانه

جان غرق شد در بحر او دل گم شد اندر های‌و‌هو ای فیض بس‌کن گفتگو سبحانه سبحانه



منبع: ruholah.blog.ir