بشر از دیرباز تاکنون برای عاطفه و احساس، بهای گزافی پرداخته ولی توفیق پیدا کرده بنای رفیع و مستحکمی پی افکند که در گذرگاه زمان، سربلند و سرفراز، موجودیت خود را پاس دارد.
ذوق و احساس، رنگ و نژاد و زبان و لباس، نمی شناسد، وقتی تارهای دلی حساس شد، حتی وزش ملایم یک نسیم هم، آن را به ارتعاش در می آورد تا پراحساس‌ترین و در عین حال لطیفترین سروده ها را بسراید و این قلب پر احساس بی تردید در شمار صاحبدلان به حساب خواهد آمد.
در اینجا دیگر از زبان و لباس و رنگ حرفی در میان نیست و اگر حرفی هست از دلست و عشق و شور.
سنت پرداختن به شعر در میان علمای دین دارای سابقه طولانی است، جریان شعر در میان این گروه یک جریان قوی و ریشه دار است.
در این میان بسیاری از بزرگان حوزه‌های علمیه در زمره شاعران و صاحب نامان دوره های مختلف ادبی بوده اند.
از امثال سعدی و مولوی که بگذریم که هر دو درس آموخته مدارس و حوزه های علمیه بوده اند به صدها شاعر دیگر می‌شود اشاره کرد که در کنار کار شعر از بزرگان دینی دوره خود بوده‌اند و زیست روحانی داشته اند.
چهره هایی مانند ، میرفندرسکی، خواجه نصیر طوسی، شیخ بهائی، ادیب الممالک فراهانی، میرزاحبیب خراسانی، الهی قمشه ای، آیت الله کمپانی ، علامه طباطبائی و در روزگاران نزدیک به ما آقایان بهجتی شفق و به دنبال او امام راحل و مقام معظم رهبری نیز از جمله شاعرانی هستند که زیست روحانی داشته اند.