هشتاد و ششمین نشریه «کتاب هفته خبر» با ویژه‌نامه‌ای برای مفتون امینی منتشر شد.
هشتاد و ششمین شماره نشریه «کتاب هفته خبر» با ویژه‌نامه‌ای برای یدالله مفتون امینی مشهور به «مفتون امینی» که به «مفتون» تخلص دارد با عنوان «9 دهه زندگی، شعر، اندیشه و رفقای سیاسی سال‌های جوانی امینی» منتشر شد.
در این شماره به جای سرمقاله شعری از منوچهر آتشی با عنوان «مفتون امینی!» منتشر شده است. در این شعر می‌خوانیم:
«زمین سپاس گام‌هایت را می‌سراید
بس که سبکبال می‌روی
و وزن عضلات سال‌ها را
بر شانه خسته حس نمی‌کند
پیشاپیش تو
پروانه‌های شاد در پروازند
و بر بال‌های سبک
چشم‌های درشت باز می‌کنند
تا شعر را
درون سینه تو تماشا کنند
(مانند کولیان عاشق «مارکز»)
بلند و بالنده‌ای و سنگین
اما اگر بخواهی
پرواز توانی کرد
چرا که شعر
همیشه حس‌ها را در تو باد می‌کند
شعرهای تو اما آرام می‌روند
تا ندیده و نشنیده نگذارند چیزی را
در گردش بامدادی تو
تنها یک شعر تو سرکش است
باور نمی‌کنی؟
به سینه سرخ روی صنوبر گوش کن
که چه مبهوت گوش می دهد و تکرار می‌کند
شیهه «توسن» تو را
در ضبط صوت قدیمی کوچه خالی.»
در ویژه‌نامه این شماره یادداشت‌هایی از محمود معتقدی، کامیار عابدی، محمدباقر کلاهی اهری، عنایت سمیعی، علیرضا طبایی، اکبر اکسیر، حمیدرضا شکارسری و ضیاءالدین خالقی چاپ شده است. همچنین گفت‌وگویی بلند با مفتون امینی انتشار یافته است.
«تأملی درباره نقد شعر ایرانی» نوشته شاپور جورکش، «مقدمه‌ای بر شعر آتفه چهارمحالیان» نوشته سعدی گل‌بیانی، «خواستن شعر» از فرشید فرهمندنیا، «بازگشت هریسون فورد به جنگ‌های ستاره‌ای» ترجمه امیر صدری، «حکایت آن اسب‌شناس» سعید برآبادی، «چه سری، چه دمی» نوشته پیمان مقدم، «برو بیرون از قلعه» نوشته رضا فرخی و «ضرب‌المثل‌های بخور بخواب» نوشته احمد اکبرپور نام برخی از یادداشت‌های این شماره است.
گفت‌وگو با حمیدرضا قطبی به مناسبت اکران فیلم «جامه‌دران» و گفت‌وگو با آتفه چهارمحالیان بخش‌های متنوع دیگر این مجله است. در یادداشت شاپور جورکش با عنوان «تأملاتی درباره نقد شعر ایرانی» می‌خوانیم: «محدوده تغییرپذیری متن کجاست؟ احتمال حذف نیت مؤلف وقتی کاربری دارد که خواننده آگاهانه یا ناآگاه یک اثر را از متن و موقعیت اصلی خود خارج کند و عملا در خلا با آن روبه‌رو شود؛ والا هر اثر در زمان و مکان خود دارای معنایی است برای برآورده ساختن نیازی مادی، اقتصادی، عاطفی، اجتماعی و یا زیبایی‌شناسانه. تم یا نیت مؤلف در یک اثر خاص از طریق خواندن کل آثار آن مؤلف دسترسی پذیر است؛ همچنین بررسی روزگار و عصر خاصی که اثر در آن خلق شده، معنای خاصی را به متن می‌دهد که خواننده از آن معناگریزی ندارد.»
