محله زنگیان از شمال به محله جدید سیدالشهدا، از جنوب به فهادان و کوشکنو، از شرق به آبشور و از غرب به خیابان شهید مدنی محدود می شود.
محله مذکور به مناسبت آن که بقعه و مزار قدیمی زنگیان در آن قرار داشته، به نام زنگیان مشهور شده است. این محله از مزارهای قدیمی یزد محسوب می گردیده که با توسعه شهر به صورت محله ای جداگانه در آمده است.
مولف جامع مفیدی چندین بار از مزار زنگیان و مدرسه کنار آن و موضع زنگیان یاد می کند: قبرستان زنگیان که محل اجابت دعا و مدفن صلحا و پاکان و عرفا در سده یازدهم هجری بوده، مزار سلطان قطب الدین زنگی یکی از شحنگان یزد در اوایل سده سوم هجری است که به بیماری برص مبتلا بود و به دنبال عنایت ثامن الائمه امام رضا علیه السلام شفا یافت.
وی در جای دیگر نقل می کند: در جنب مزار زنگیان خواجه معین الدین علی میبدی وزیر دوره جهانشاه مدرسه ای ايجاد نمود.
مولف جامع مفیدی نیز به بازدیدی که از این مزار به اتفاق مولانا محمد تقی بن مولانا محمد مقیم در سال ۱۰۷۹ هجری داشته به سنگ بزرگی اشاره دارد که آثار پنجه ای دست بر روی آن وجود داشته که آن تخته سنگ را بر روی دیوار مزار نصب نموده اند اما امروزه ا ثری از آن دیده نمی شود.
منابع تاریخ نیز به دفن مولانا شمس الدین محمد شاه حکیم در سال ۸۶۲ هجری از خوشنویسان برجسته عصر تیموری در این مزار اشاره دارند که کتیبه هایی به خط وی در مسجد جامع و مسجد میرچخماق به یادگار مانده است.
این محله از وسعت زیادی برخوردار نمی باشد و وجود بقعه سلطان قطب الدین محمد زنگی و حسینیه آن موجب رونق محله گردیده است. همچنین بر اساس تحقیقات محلی اکثر مردم این محله علاوه بر کشاورزی به شعربافی نیز اشتغال داشته اند. از عناصر شاخص این محله می توان به موارد زیر اشاره نمود:
۱_ زیارتگاه سلطان قطب الدین محمد زنگی
۲ - آب انبار زنگیان
۳- حسینیه محله زنگیان
(محلات تاریخی شهر یزد/ محمدحسن خادم زاده. تهران: سبحان نور، ۱۳۸۸).
نگارش: مژگان روحانی (کتابدار کتابخانه وزیری).