یکی از جاهای با تماشای باغ فردوس، حوضخانه مغازه مانندی است. این حوضخانه، به قدر شصت پا طول و چهل پا عرض دارد و به واسطه تخته نمد که مخصوصا به اندازه این اتاق، در یزد ساخته شده مفروش است. باید دانست که عادتا متموّلین ایران، به اندازه تالارهای بزرگ، مخصوصا نمد را یک تخته سفارش می کنند. من یک تخته نمد دیده ام که هشتاد پا طول و پنجاه پا عرض دارد، اسم سازنده آن نمد، درخود نمد نقش شده است. چنانکه نقاشها عادت دارند اسم خود را زیر پرده های نقاشی خود رقم کنند. چون این نمدها خیلی سنگین و قطور است، به ممالک خارج نمی برند. فی الحقیقه، عمده گرانی این نمد، به واسطه مخارجی است که برای حمل و نقل لازم می شود زیرا که این نمدها را در یزد و اصفهان می سازند و از آنجا به بلاد دیگر نقل می کنند. ولی از جهت قشنگی و استراحت هیچ فرشی به قدر نمد ضخیم ایرانی مطبوع نیست.
باید دانست که اگرچه در زمان شاه عباس اصفهان مرکز صنایع و ترقیات بود ولی به واسطه آبادی کلیه مملکت، صنایع در جمیع بلاد منتشر بود و رواج داشت، نه این باشد که فقط منحصر به اصفهان بود، بلکه بلاد زیاد به واسطه نفایس و امتعه خود که مهارت و استادی اهالی را نمودار می ساخت مشهور گردید. شیراز و کرمان و قم و مشهد و یزد و زنجان و کرمانشاهان به منزله پایتخت نواحی آباد و مشهور آن زمان بود، و شهرت امتعه یی که هنوز هم از آنجا حاصل می شود، باقی است.
وقتی شخص اشیاء مختلف را که به دست صنعتکاران آن زمان مزین گشته می بیند، از سلیقه و تتبع آنها در حیرت می ماند. شخص تصور می کند که صانعین این نفایس، ابنای ملت قدیمی نبوده اند بلکه ملت جدیدی بوده که با ذوق و شوق تمام پا به میدان نهاده می خواسته برای هیجان خیالات و کثرت شوق خود عرصه پیدا کنند. شخص، وقتی می خواهد از آثار و بقایای این عصر با ترقی صنایع ایرن شرح دهد یا از حالات مخصوصه مختلف آنها بعضی را ذکر کند، به تردید و تامل می افتد که از کجا شروع کند.
در قسمت دیگری از سفرنامه آمده است: در ایران، یک قسم قالی می سازند که به واسطه ضخامت و وزن، هیچ وقت از ایران به خارج برده نمی شود. غرض، نمد است. بهترین نمدها را در یزد و اصفهان می سازند. نمدهای یزد رنگ تیره ای دارند و نمدهای اصفهان رنگ خاکستری دارند. برای ساختن نمد، اول پشم ها را در جای گودی جمع میکنند با تخماق آن قدر می کوبند تا این که با لب گودی مساوی شود، آن وقت این نمد را تر کرده به هر طرف بر می گردانند و آن قدر می کوبند تا مانند قالی شود بعد به واسطه نخهای الوان، نقشی به روی آن ترتیب می دهند. این نمدها خیلی دوام دارد. اما باید زیاد مواظبت کرد که بید آنها را نخورد و خیلی مناسب و اسباب استراحت است و برای اتاق خواب و کتابخانه، خیلی خوب است و در وقت حرکت با چکمه هیچ صدا ندارد مصل این است که شیر در روی ریگهای آفریقا راه می رود.
 (ایران و ایرانیان. ساموئل گرین ویلر بنجامین. به نقل از کتاب یزد در سفرنامه ها.اکبر قلم سیاه. موسسه فرهنگی، انتشاراتی سبز رویش، 1375. ص.87-88).
نگارش: الهه شهبازی (کتابدار کتابخانه وزیری یزد).