کو ابر تا باران شویم ، کو لطف تا احسان شویم
کو همرهِ راهِ سفر ، تا جمله هم پیمان شویم
عمری کشیدم انتظار ، نه صبر مانده نه قرار
کو یوسفِ گم گشته ایی ، تا پیر در کنعان شویم
کو آن که نازِ ما خَرَد ، غم را زِ ریشه بر کَنَد
بغضِ گلو را بشکند ، آرامشی بر جان شویم
کو نورِ خورشید و شفق ، بر ما دهد لختی رَمَق
روشن نماید کلبه ایی ، ما نیز نور افشان شویم
کو آن صمیمیّ و رفیق ، کو همرهِ ایامِ ضیق
دست من و دامانِ او ، شاید دَمی خندان شویم
کو ساقیِ لب تشنگان ، کو بهترین یارِ زمان؟
ما را عطش،آتش زده ، سیراب در باران شویم
کو قاصد و بادِ صبا ، پیغامِ یار آرد به ما
بویِ خوشِ گُل آورد ، تا بلبلِ بُستان شویم
کو آن طبیبِ دردِ ما ، دارویِ رنگِ زردِ ما
مَرهَم به زخمِ ما نهد ، دردی رود درمان شویم
از کف برفته حوصله ، از یار دارم بَس گِله
کو صبرِ ایّوبِ زمان ، تا یاورِ یاران شویم
ماه و قمر کم نور شد ، از شمسِ عالم دور شد
کو صبحِ صادق تا مگر ، ما هم دَمی تابان شویم
گم گشته ام در راهِ خود ، ماندم بسی در کارِ خود
کو رَهنمایِ بادیه ، مگذار سرگردان شویم
«پوری» شکسته سازِ ما ، دنیا نشد بر کامِ ما
کو نغمه و آوازِ خوش ، ما بلبلِ خوش خوان شویم
