من خسته از مَرارتِ دورانم ای رفیق
سرگشته از زمانه ی ویرانم ای رفیق
از کاروانِ سِیر زمان دور گشته ام
گُم گشته از مسیرِ حریفانم ای رفیق
عمرم زِ جورِ چرخِ زمان، بی ثَمر گذشت
در انتظارِ هِمّتِ یارانم ای رفیق
مرغِ دلم رَمید و شد آواره زآشیان
بی آشیان و بی سَر و سامانم ای رفیق
یک دَم فلک به صحبتِ دل اعتنا نکرد
بی هم زبان به وَرطه یِ بُحرانم ای رفیق
هر لحظه در تلاطمِ امواجِ تازه ام
چون قایقی به وَرطه یِ طوفانم ای رفیق
بلبل نیم که نغمه سرایِ چمن شوم
بی آشیان چو مرغکِ نالانم ای رفیق
شبنم نیم که چهرهء گل را صفا دهم
من ابرِ غم زِ اشکِ چو بارانم ای رفیق
شب درخزانِ باغِ جوانی نشسته ام
در انتظارِ صبحِ بهارانم ای رفیق
(پویا) بدانکه دورِ فلک یارِ کَس نگشت
زین رو زِ دستِ دَهر، پریشانم ای رفیق
