سال زردشتي ها مانند مسلمين سال قمري نيست. بلكه شمسي است و عبارت از دوازده ماه مي باشد كه هر يك سي روز دارد و نيز داراي پنج روز اضافي است كه به نام "گاتا" خوانده مي شود. مسلمين اين پنج روز را "خمسه مسترقه" مي خوانند و جمعا 365 روز را تشكيل مي دهند. آغاز سال زردشتي ها روز اول بهار است، يعني روزي كه آفتاب وارد برج حمل مي شود و اين روز مطابق با 21 مارس ماست. در همين روز زردشتي ها عيد بزرگ سال موسوم به نوروز را جشن مي گيرند و مسلمان ها نيز در اين جشن شركت مي كنند. هر يك از روزهاي ماه تحت مراقبت و رياست يكي از فرشتگان مذهب زردشتي مي باشد و از بين فرشتگان مزبور هفت تن به نام امشاسپيند خوانده مي شوندو هر يك از روزهاي اول هفته منسوب به يكي از اين هفته فرشته است.
روزهاي هشتم و پانزدهم و بيست و سوم ماه مانند روز اول ماه منسوب به اورمزد مي باشد ايام سي گانه ماه به نام فرشتگان آنها و از اين قرار است:
1.اورمزد2.بهمن3.ارديبهشت4.شهريور5.سپندارمز6.مرداد7.امرداد8.دي به آذر 9.آذر10. آبان11.خير12.ماه 13. تير 14.گوش 15. دي به مهر 16.مهر17.سروش 18.رشن 19.فروردين 20.بهرام21.رام 22.داد 23. دي به دين 24. دين 25.ارد 26. اشتاد 27.آسمان28. زمياد 29. مون تراسي پند 30.انارام
از اين سي اسم كه اسامي روزهاي ماه است دوازده تاي آنها كه فرودين و ارديبهشت و خرداد و تير و مرداد و شهريور و مهر و آبان و اذر و دي و بهمن و سپندارمز باشد اسامي دوازده ماه سال است. در تقويم زردشتي هفته وجود ندارد. از روي اين تقويم اسامي روزها و ماهها و سالها به سهولت ذكر مي شود.
در تقويم زردشتي علاوه بر اسامي فوق اين نكته را بايد دانست كه در هرماه يك روز به نام همان ماه خوانده مي شود. در ماه فروردين، روز نوزدهم به نام فروردين خوانده مي شود و روز سوم در ماه دوم موسوم به روز ارديبهشت در ماه ارديبهشت مي باشد.
و اين گونه روزها در هر ماهي در نظر زردشتي ها روز راحتي و جشن است. فرشته موسوم به "رشن" كه نگاهبان روز هيجدهم در هر ماه مي باشد تقريبا شبيه به دو فرشته نكير و منكر در ديدن مسلمين است زيرا روز چهاردهم بعد از فوت زردشتي ها فرشته مزبور بالاي سرشان مي آيد و در ترازويي اعمال خوب و بد آنها را وزن مي كند.
در نظر رفقاي يزدي من بهشت مكان مخصوصي نيست كه در آنجا به انسان بعد از مرگ خوش بگذرد بلكه حالي مخصوص است و حال مزبور هم روحاني مي باشدو نه جسماني.
(يكسال در ميان ايرانيان/ ادوارد براون، ترجمه ذبيح الله منصوري. تهران: صفار،1371).
نگارش: مژگان شكرريزيزدي(كتابدار كتابخانه وزيري يزد).
