مطابق با متن کتیبه‌ای که بر روی سنگ قبر موجود در بقعه منصوب است، لقب و نسب امامزاده‌ مزبور به شکل ذیل مذکور است:
سید معزالدین بن شرف الدین علی بن شمس الدین محمد بن تاج الدین. نخستین بار مولف کتاب جامع مفیدی، از این شخصیت نام برده است.
مستوفی بافقی در گزارش تاریخی خود "سید حسین" نامی را نام می‌برد که وی را در زمره یکی از اقطاب و زهاد و عباد به شمار آورده که در محله سرچم سکونت داشته است. سید مزبور به خبازی اشتغال داشته، و کراماتی چند به وی منتسب است. او با در پیش گرفتن زهد و سیر و سلوک عرفانی، به درجات کمال دست یافت.
صاحب جامع مفیدی در این زمینه چنین روایت کرده است: "...در بدایت حال در "محله سرچم" در دکان خبازی به امر نان پزی قیام داشت و با وجود مشغله تمام، پیوسته به عبادت حی قیوم پرداخته، قدم از جاده شرع شریف فراتر نمی‌نهاد و همچنین شخصی در بازار داخل شهر به امر خمیرگیری در دکان خبازی مشغول بود و از راه سلوک درجه عالی یافته، صاحب حال شده بود. نوبتی دست درمیان این خمیر برده، شاخ نرگسی به درآورد و به نزد سیدحسین فرستاد. سید از مشاهده آن رخسار همایونش مانند گل سرخ شکفت و دست مبارک به میان آتش تنور برده، گل سرخی برآورده، نزد خمیرگیر فرستاد....
... در اوان زمان ... شاه اسماعیل به فرمانی پادشاه ازبک، جمعی از طرف ترکستان به اراده تاخت و تاراج خطه امن آباد یزد بدان ولایت آمدند، و چون به مقام "زنگیان" که بیرون شهر است، رسیدند، عجز و بیچارگان از راه خوف و دهشت، نه به اراده جنگ و جدال از شهر بیرون آمدند و چون بی باک ازبک را دیدند، سرها برهنه کرده، نجات خود و سایر مسلمانان را از حضرت مجیب الدعوات مسئلت نمودند. سیدحسین که در دکان خبازی به نان پختن مشغول بود، بیرون آمد و جامه که پوشیده بود، بیرون کرده افشاند، به قدرت باری تعالی شراره های آتش از جامه او شعله ور گشته، بعضی از لشکر ازبک که پیش آمده بودند، به آتش غضب حضرت قهاری سوختند و مابقی روی به جانب فرار آورده...
فوج ازبک که به خدمت پادشاه خود رسیدند، چناچه کرامات سید دیده بودند به عرض رسانیدند. پادشاه از استماع آن خبر اخلاص و ارادتی به خدمت سید به هم رسانید و شخصی را با تحفه و هدایا به نزد سید فرستاد. چون فرستاده به یزد رسید، سید نقد جان به قابض ارواح سپرد.
بعد از اطلاع، پادشاه ازبک مقرر فرمود که آن وجه را صرف بقعه مزار و خانقاه او نمایند. به موجب اشاره، مزار سید تعمیر نموده و مسجدی در پیش روی ساخته، خانقاه عالی در بالای سر طرح انداختند و پایابی از آجر و تخته بر سر آب فیروزآباد حفر نمودند و به جهت فقرا و مساکین هر روزه طعامی مقرر کردند و موقوفاتی بر آن قرار دادند".
شادروان آیتی ضمن معرفی و توصیف زیارتگاه سید گلسرخ، بدین نکته اعتقاد دارد که شرف الدین علی، وصایت سیدرکن الدین را بر عهده داشته و معاشر با وی بوده است. همو در اتمام بنای مسجد جامع یزد به عنوان متولی اوقاف شرکت داشته و بخشی از کاشیکاریهای مسجد مذکور به سعی و همت وی صورت گرفته است.بنا به عقیده مردمان دیار یزد مزار سید گلسرخ، از آن سیدحسین فرزند امام موسی کاظم می باشد. از این رو احترام و تقدس خاصی برای او قائلند.
(گردشگری مذهبی در یزد: امامزاده‌ها و بقاع یزد/ سیدعلی اکبر خدایی، سیدمحمد طباطبایی بافقی، فاطمه اسلامی، مژگان ملک زاده بافقی. یزد: ناقوس فرهنگ، 1392.ص 219-223).
نگارش: مژگان روحانی (کتابدار کتابخانه وزیری یزد).