آیت الله شیخ جلال الدّین آیت اللهی، فرزند مرحوم آیت الله شیخ محمّد هادی نصرآبادی، از اساتید حوزه یزد در سال ۱۳۰۹ قمری در شهر تفت به دنیا آمد و چون در بیت دانش و معرفت پای به عرصه وجود نهاده بود، ابتدا در نزد پدر و سپس نزد بعضی اساتید مقدّمات را آموخت. سپس برای تکمیل معارف خویش، راهی حوزه اصفهان شد که آن روز حوزه بزرگ علمی ایران محسوب می شد. وی در آن شهر، علوم معقول را نزد شیخ اسدالله قمشه ای و شیخ محمّد خراسانی آموخت و در فقه و اصول، شاگرد مرحوم آیت الله سیّد محمّد نجف آبادی، آخوند ملّا عبدالکریم جزی و سیّد محمّد باقر دُرچه ای بود. حاصل تلاش علمی او در این بود که چون حافظه ای قوی و استعدادی سرشار داشت، در سنّ ۳۱ سالگی به درجه رفیعه اجتهاد نائل آمد و به موطنش یزد، مراجعت کرد. بی شبهه شخصیّتی علمی چون مرحوم آقا شیخ جلال الدّین اگر در بعضی حوزه های علمی چون نجف یا قم اقامت گزیده بود، علاوه بر اینکه بیشتر از اندوخته های علمی وی استفاده می شد، خود نیز بیشتر به اهل دانش و معرف معرّفی می شد و شهرتی پیدا می کرد، لیکن وی که از این جنبه های مادّی و اجتماعی روی گردان بود، یزد را بر سایر مناطق ترجیح داد و از آن پس، در محلّه شیخداد، به امامت جماعت و مطالعه و تحقیق پرداخت و اگرچه از نام و نشان و عرض وجود پرهیز داشت، امّا طالبان علم پیوسته فیض حضورش را مغتنم دانسته، دور شمع وجودش گرد می آمدند و از اندوخته های علمی وی بهره می بردند؛ به ویژه این که ایشان حتّی در آخرین سال های عمر پربرکت خود، عموما مسائلی را که طلّاب در محضرش مطرح می کردند، با ذکر ماخذ و مدارک بیان می نمود. سرانجام این عالم ربّانی در روز ۱۴ شعبان ۱۴۱۲ق. برابر با ۲۹ بهمن ۱۳۷۰ش. پس از عمری بابرکت همراه با تحقیق و تتبّع در علوم اسلامی، در یزد در گذشت و جنازه اش پس از تشییعی باشکوه و با حضور علما و فضلای یزد در بقعه امام زاده جعفر (ع) مدفون گردید.
نگارش: رباب دشتی (مسئول امور موزه وزیری یزد).