قاسم رسا پزشک و شاعر معاصر ایرانی فرزند شیخ محمدحسن رسا به سال ۱۲۹۰ در تهران دیده به جهان گشود، وی در ۱۰سالگی با والدین خود به مشهد رفت تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مشهد به پایان رسانید، در سال ۱۳۰۹ به تهران رفت و از دانشکده پزشکی در سال ۱۳۱۵ فارغ‌التحصیل شد سپس به خدمت وزارت بهداری در آمد. دکتر رسا تا آخر عمر، طبابت را به عنوان کار حرفه‌ای خود برگزید و با وجود مسئولیت‌های گوناگون اداری که ربطی با جهان شعر و ادب نداشت الفت و انس دیرینه خود را با ادبیات منظوم قطع نکرده و ذهن خلاق وی سرگرم چیدن واژگان ادبی برای سرانجام یافتن شعرهایی بسیار فاخر و ارزنده گشت و اشعار بسیار زیبا و نغزی سروده است. وی حافظه‌ای بسیار قوی داشته‌است چنانکه بیش‌تر آثار خود را از حفظ بوده و در مجالس و محافل انس این شعرها را تکرار می‌نمود و وجودش موجب نشاط و انبساط خاطر مردم می‌شده است. سروده‌های قاسم رسا همانند بسیاری از شاعران هم‌عصر او در قالبهای گوناگون به دست مخاطبان رسیده است شعرهای این شاعر بزرگ و توانای یکصدسال اخیر در هفت بخش مدایح و مناقب چهارده معصوم (ع) قطعات و پندیات، قصاید، غزلیات، کلمات، رباعیات و مثنویات، و مراثی و مداحی ائمه اطهار (ع)گردآوری و منتشر شده که حتی نظم او در چیدمان این شعرها نیز به وضوح قابل مشاهده است. دیوان اشعار قاسم رسا که شامل حدود شش هزار بیت است در سال ۱۳۴۰ انتشار یافت. کتاب «مرآثی و مناقب ابا عبدالله‌الحسین» که به نظم بوده در مشهد به چاپ رسیده است.
محتوی اشعار قاسم رسا قطعات و قصایدی که سروده است در پند و نصیحت مردمان دنیا و همینطور مدح و منقبت اهل حق است که در اغلب مجلات و مطبوعات اندک آن روزگار منتشر شده‌است. قاسم رسا در سرودن شعرهایی با مضامین بکر شهرت داشته‌است. چنانکه در همسویی با ایرانیان و همصدایی با جهانیان، در حمایت از مظلومان گیتی، شعرهای فراوانی با مضمون استقلال و آزادی دارد و به نحوی بازگوکننده احساسات پاک ملت ایران است. همچنین در قطعات و پندیات او نوآوری، آینده‌نگری و شوخ‌طبعی مشاهده می‌شود.
سرانجام قاسم رسا به سال ۱۳۵۶ هجری شمسی دار فانی را وداع گفت.
نگارش: رباب دشتی (مسئول امور موزه کتابخانه وزیری).
