علامه عبدالحسین امینی یکی از دانشمندان بزرگ و عالمان و مجتهدان شیعه است که در سال ۱۳۲۰ هجری قمری (برابر با ۱۲۸۱ هجری شمسی) در شهر تبریز چشم به جهان گشود و پدرش نام ایشان را به سبب عشق وافری که به امام حسین علیه السلام داشتند «عبدالحسین» گذاشتند. از همان اوان کودکی آثار نبوغ و تیزهوشی در او مشاهده می شد. این امر، پدر را که خود از اهل دانش بود بر آن داشت که لحظه ای از تعلیم او غافل نشود و از هر فرصتی برای ارتقاء سطح معلومات او استفاده نماید. این تلاش ها ثمر داد و این کودک را به مرحله ای از کمال و دانایی رساند که اندیشمندان بزرگ دنیای اسلام را به تحسین و تکریم او وا داشت. اوّلین معلم علامه امینی رحمه الله پدر بزرگوارشان میرزا احمد امینی تبریزی بوده، وی مقدمات خواندن و نوشتن و برخی از کتاب های رایج را در خانه به او آموخت و وقتی متوجّه استعداد فوق العاده و هوش سرشار فرزندش شد او را برای تکمیل تحصیلات به معروف ترین مدرسه علمیه آن روز تبریز برده و از آن پس علامّه امینی نزد استادان ممتازی چون سیدمحمد موسوی معروف به «مولانا» و آیة اللّه سیدمرتضی خسروشاهی و آیة اللّه حسن توتونچی به آموختن دانش پرداخت. وی به راهنمایی اساتید خویش برای تکمیل مدارج عالی تحصیلی به حوزه علمیه نجف رهسپار شد و به سبب تلاش و اهتمام فوق العاده ای که در تحصیل داشت، در اندک مدّتی به اخذ درجه اجتهاد از مراجع طراز اوّل آن روز موفق شد. مرحوم علامه امینی در طول زندگی پربار خود کتاب های بسیاری تألیف نمود که بی نظیر ترین تالیف وی مجموعه «الغدیر» بود که حدود چهل سال و هر روز شانزده ساعت در تهیه مطالب این دائرة المعارف بزرگ اسلامی زحمت کشید. یکی دیگر از کارهای مهمّ علاّمه امینی احداث کتابخانه بزرگی در نجف اشرف است. وی پس از زحمات فراوانی که در جمع آوری الغدیر متحمل شده بود، به فکر احداث کتابخانه ای در نجف اشرف می افتد و در زمان تدوین الغدیر تقریبا به اغلب کتابخانه های معتبر جهان که احتمال می داد در آنها مطالبی مفید یافت شود سر زد و بدین منظور سفرهای زیادی به کشورهای مختلف جهان چون پاکستان، هند، سوریه و ترکیه کرد. وقتی کتابخانه های مجهز دنیا را دید که دارای صدها هزار جلد کتاب نفیس هستند از این که حوزه نجف به عنوان مهم ترین حوزه اسلامی فاقد این گونه کتابخانه ها بود که پاسخ گوی محققان و طالبان علم باشد بسیار ناراحت شد. آن گاه در صدد برآمد کتابخانه مجهزی بنا نماید و پس از تلاش های پی گیر در روز عید غدیر سال ۱۳۷۹ کتابخانه امیرالمؤمنین علیه السلام را راه اندازی کرد. این کتابخانه در ابتدای افتتاح دارای حدود چهل و دو هزار جلد کتاب بوده است و همه ساله به مقدار کتاب های آن افزوده شده است. نقل می کنند صاحب الذریعه، مرحوم شیخ آقا بزرگ تهرانی، وقتی آن کتابخانه را دیدند فرمودند: "اگر از مردم پروا نمی کردم بر درگاه کتابخانه سجده می کردم".علامه امینی یکی از مسائل اساسی که در زندگیشان خیلی مهم بوده توجه به قرائت قرآن و انس با قرآن بوده است. ایشان در ماه مبارک رمضان خود را برای روزه‌داری و عبادات از کارهای دیگر فارغ می‌کردند و در این ماه 15 ختم قرآن داشتند. چهارده ختم به نیت چهارده معصوم علیهم السلام و یک ختم به نیت پدر و مادر خود. و در ماههای دیگر حداقل یک ختم قرآن داشتند. تاثیر این قرائت‌ها و انس با قرآن در قلم ایشان دیده می‌شود چرا که نوشته‌های ایشان بسیار روان و محکم است و البته تاثیر آن در الغدیر بسیار مشهود می‌باشد که استشهادهایی که ایشان در الغدیر به آیات قرآن داشته‌اند به گونه‌ای بوده که انگار این آیه برای آن موضوع مطروحه نازل شده است. به دنبال یک عمر فعالیت علمی و فرهنگی با برکت در سال های پایان زندگی دچار کسالت و ناراحتی جسمی شده و در نهایت به دنبال شدّت یافتن کسالت در روز ۲۸ ربیع الثانی ۱۳۹۰ (برابر با ۱۲ تیرماه ۱۳۴۹) به هنگام اذان ظهر دعوت حقّ را لبیک گفتند. جنازه آن اندیشمند فرزانه به نجف اشرف منتقل و در کنار کتابخانه بزرگی که خود بنا کرده بود، به خاک سپرده شد.
نگارش: رباب دشتی (مسئول امور موزه وزیری یزد).