به قلم آقای مجید موقر

مهین سخنور را!

دانش پرورا!

هزار سال است که مشیمه مشکین شمیمه روزگار روح پرفتوح تو را به دامان مام وطن سپرد و از این موهبت ملکوتی و عطیه آسمانی ایران و ایرانیان را به افتخار ابدی و مباهات سرمدی سرافراز فرمود. تا ایران و ایرانی باقیست یعنی تا جهان پایدار است ستایش روان پاک تو ورد هر زبان و نیایش روح تابناکت پیرایه هر لسان خواهد بود.

نمیری از این پس که تو زنده ای

که تخم سخن را پراکنده ای

منبع مجله مهر 1313 ص 401 

بیا تا جهان را به بد نسپریم
به کوشش همه دست نیکی بریم
نباشد همی نیک و بد پایدار
همان به که نیکی بود یادگار
همان گنج و دینار و کاخ بلند
نخواهد بدن مر ترا سودمند
سخن ماند از توهمی یادگار
سخن را چنین خوار مایه مدار
فریدون فرخ فرشته نبود
ز مشک و عنبر سرشته نبود
بداد و دهش یافت آین نیکویی
تو داد و دهش کن فریدون تویی
به بد در جهان پنج صد سال شاه
به آخر شد و ما ند زو جایگاه
برفت و جهان دیگری را سپرد
به جز حسرت از دهر چیزی نبرد
چنینیم یک سر که و مه همه
تو خواهی شبان باش خواهی رمه
فردوسی
منبع: مجله مهر 1313 ص 434