در جایی از نشریه می خوانیم: بیلی وایلدر، کارگردان دوست داشتنی هالیوودی-آلمانی، در یک جا که ابدا نمی‌دانم کجا گویا گفته بوده که:«مزه‌ی حقیقت آنقدر تلخ است که باید پیچاندش لای زرورق شکلات و تحویل مردم داد، لااقل کمی قابل تحمل شود» و هدفی که «طنزآور» آن را دنبال می‌کند چنین چیزی است و این هدف را در تمام مقالات و داستان‌هایی که در شماره‌ی اول آن منتشر شده است می‌توان دید. طنز آور از آن جنس مجله هایی است که در فضای مطبوعات امروز ایران نمونه ندارد. اگر چه پیشتر مجلاتی مثل سه نقطه، خط‌خطی و… که اسلافشان به گل‌آقا و پیش‌تر از آن خورجین و توفیق می‌رسید به سراغ طنز و کارتون رفته بودند، اما آن مجلات بیش‌تر رفته بودند پی نقد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی. ولی طنزآور رفته است پی ادبیات. ادبیاتی که چه جستار، باشد، چه داستان همه چیز را هجو می‌کند و تلخ‌ترین وجوهشان را در زرورق شکلات تحویلتان می‌دهد. نیم‌نگاهی به سیاهه نام‌هایی که نوشتارهایی از آن‌ها در اولین شماره‌ی مجله به طبع رسیده است برای فهم این موضوع کفایت می‌کند. وودی الن و مارک تواین و کورت ونه‌گات و ایتالو کالوینو و دیوید سداریس و یاروسلاو هاشک و … وزن مجله را خود به خود زیاد می‌کنند بگذاریدشان کنار نام‌هایی همچون بهاءالدین خرمشاهی و مژده دقیقی و علی عبداللهی و احد علیقیلیان و کامبیز درم‌بخش و …فقط عجیب است که آمدن چنین نام‌هایی کنار هم باعث از هم گسیختن مجله نشده است.

تازه تعداد زیادی کارتون و کاریکاتور هم در صفحات این مجله جاخوش کرده‌اند تا لذت وافر خواندن مطالب را چند برابر کنند. همه کاره‌ی طنزآور هم که علی خزاعی‌فر است که سال‌هاست با مجله‌ی «مترجم» در مطبوعات ایران درخشیده است. بی‌شک اگر به ادبیات علاقه دارید طنزآور کشف قلمرو ادبیات طنز را برایتان مهیا می‌کند. اما اگر دلتان در این شرایط وانفسا مطالب مفرح و خواندنی می‌خواهد نباید طنزآور را از دست بدهید.

این نشریه در آرشیو مطبوعات آستان قدس رضوی جهت استفاده و مطالعه علاقه مندان و پژوهشگران موجود است.