دارالعجزه يا نوانخانه مكاني است براي حفظ كساني كه حقيقتا عاجز ازكار و تحصيل ومعاش هستند وكليه اشخاصي كه دراين باره تمايل به همكاري دارند و نظرشان كمك به اشخاص عاجز و تسهيل حال ضعفاست بتوانندكمك هاي خودرابه دست آنهابرسانند و نتيجه مساعدت خود را نيز به عينه مشاهده نمايند.
در زمان نيابت توليت آقاي علي منصور كه در عين حال استاندار خراسان نيزبود (سالهاي1320-1324ش) نوانخانه از مؤسسات جديد و موقتي آستان قدس بود و دو سه سال از خدمت ایشان (1323 ـ 1321) مصادف با گراني ارزاق مشهد گرديد، عده فقرا و بينوايان در شهر مشهد زياد شد مخصوصاً در فصل زمستان به علت نبودن كار و نداشتن مسكن در كمال عسرت و سختي واقع گرديدند. مردم خير و نيكوكار شهر با همكاري دستگاههاي دولتي درصدد جمع‌آوري فقرا و اعانت به آنان بر آمده با تأسيس گرم خانه‌ها و نوانخانه و غيره اقداماتي به عمل آوردند تا حدودي فقرا را جمع كردند. از طرف آستان قدس رضوي نيز كه ملجاء درماندگان و بي‌پناهان است نوانخانه مخصوص تأسيس شد و جمعي از فقرا و زوار و مجاوران را در آن نگهداري نمودند. محل اين نوانخانه منزل بزرگي از متعلقات خود آستانه مشتمل بر دو سه دستگاه عمارت داراي اتاقهاي متعدد و حياط نسبتاً وسيع بود. عده فقرايي كه به طور شبانه روزي در آن نگهداري مي‌شد يعني به آنها علاوه بر مسكن، خوراك و پوشاك و ساير مايحتاج ضروري داده مي‌شد، در سالهاي اول با توجه به تفاوت فصول، تابستانها تقريباً دويست نفر و زمستانها تا چهارصد نفر بالغ مي‌گرديد.