سیزدَه‌بدَر در واقع سیزدهمین روزِ فرودین ماه و از جشن‌های نوروزیِ ایرانیان است. در تقویم شمسی روز طبیعت نام گذاری شده است که آخرین روز تعطیلات نوروزی نیز است.  در مورد  پیشینه ی سیزده به در (سیزده بدر) روایت هست که جمشید، شاه پیشدادی، روز سیزده نوروز (سیزده بدر) را در صحرای سبز و خرم، خیمه بر پا می کند و بارعام می دهد و چندین سال متوالی این کار را انجام می دهد که در نتیجه این مراسم در ایران زمین به صورت سنت و آیین درمی آید و ایرانیان از آن پس سیزده بدر را بیرون از خانه در کنار چشمه سارها برگزار می کنند.
در مورد روز سیزدهم و اینکه آیا این عدد و این روز در ایران و فرهنگ ایرانی نحس است یا خیر، هیچ یک از متون کهن و هیچ دانشمند و نویسنده ای، از این روز (سیزده بدر) به بدی یاد نکرده بلکه در بیشتر نوشتارها و کتاب ها، از سیزدهم نوروز با عنوان روزی فرخنده و خجسته نام برده اند اما پس از نفوذ فرهنگ اروپایی در زمان حکومت صفویان آنها عدد 13 را نحس می دانستند هنوز هم با توجه به پیشرفت های علمی و فن آوری پیشرفته اروپا، این خرافات عمیقا در دل بسیاری از اروپاییان وجود دارد. تنها چیزی که در فرهنگ ایرانی می توانیم درباره ی عدد سیزده پیدا کنیم، «بد قلق» بودن عدد 13 به خاطر خاصیت بخش ناپذیری آن است. (این خود نشانه ای از دانش بالای ایرانیان از ریاضی و به کارگیری آن در زندگی روزمره است)
 از جمله آداب و رسوم این روزمی توان به پیک نیک اکثر خانواده‌های ایرانی به سرسبزترین ناحیه در نزدیکی محل زندگی‌شان، پخت آش، سبزه‌گره‌زدن اشاره کرد.
 در مورد این روز یکی از قدیمی ترین سندهای موجود  در مرکز اسناد آستان قدس رضوی با موضوع سیزده بدر،  به سال 1317 شمسی برمی گردد. در این سند مامور استخر کوهسنگی ضمن نوشتن نامه ای به  رئیس کارپردازی آستان قدس رضوی درخواستی دارد که قسمتی از متن سند به این شرح است: "روز جمعه و شنبه که سیزده عید است جمعیت از حد خارج برای گردش باستخر کوه سنگی می آیند برای این دو روز امر بفرمائید که 3 نفر پاسبان اضافه بنمایند که کاملا به محافظت اطراف استخر و قلمستانها رسیدگی شود." در حاشیه سند سمت راست جوابیه نامه بدین صورت داده شده است "با مذاکره ایکه دیروز با شهربانی بعمل آمد و با رئیس شهربانیموافقت حاصل شد اقدام شود"