معرفی کتاب این سو واقعیت، آن سو خیال
داستان کوتاه و نیز رمان از انواع ادبی است که ما آنها را از غرب گرفته ایم و کوشش ما در این زمینه، حدود یک صد سال یا اندکی بیشتر سابقه دارد. اقبال ایرانیان به داستان کوتاه، با اینکه پیش از آن با رمان آشنا شده بودند، دور از ذهن نبود، رمان نوعی از ادبیات است که در اوایل چندان با سوابق ادبی ما سازگار نبود. در تاریخ ادبیات فارسی، همواره شعر بر نثر غلبه داشت و اگر در تاریخ ادبیات بکاویم، در می یابیم آثاری که به قصد خلق ادبی نوشته و اعتباری دارند، از شمار انگشتان دو دست فراتر نمی روند. اکثر آثاری که ما به عنوان شاهکارهای تاریخ ادبیات می شنایم، خلق ادبی نبوده اند و مقصود نویسندگانشان، امر دیگری بوده، مانند تاریخ بیهقی، تذکره الاولیاء (عطار)، تاریخ سیستان، کشف المحجوب (هجویری)، اسرارالتوحید (محمد بن منور)، نویسندگان یا روایتی از تاریخ را نوشته اند یا معارف صوفیه را نگاشته اند. آثاری مانند داراب نامه، اسکندرنامه و سمک عیار رمانس هایی هستند که در مقابله با شعر چندان توفیقی نیافتند و به حاشیه رانده شدند، اما گلستان سعدی،جوامع الحکایات عوفی و مرزبان نامه وراوینی، به لحاظ استواری در نثر و درآمیختگی این آثار با شعر اقبال بیشتریافتند، به ویژه گلستان سعدی که همواره معیار در شناخت عیارهای نثر برجسته بود.
کتاب «این‌سو واقعیت، آن‌سو خیال» مجموعه پنجاه داستان کوتاه است که به صورت کرونولوژیک، آثار چند نسل نویسندگان ایرانی، از احمد محمود (متولد 1310) و جمال میرصادقی (متولد 1312) تا محمدرضا زمانی (متولد 1362) را در برگرفته تا بعنوان یک منبع پیشنهادی الهام بخش مورد اقتباس قرارگیرند نیکبختانه از آنجا که مخاطبِ هدف این مجموعه به طور مشخص فیلمسازان عرصه فیلم کوتاه قرارگرفته، اغلب داستان‌های گزینش شده دراین مجموعه نیز از مزیت ایجاز بهره مندند، ازآن جمله به داستان‌هایی می‌توان اشاره کرد که در بازه زمانی چندساعت تا چندروز میگذرند چون داستان‌های شب آخر کنسرت(انسیه ملکان)، پاپوش (مجید قیصری) پرانتز باز ،خنده،پرانتز بسته (شیوا ارسطویی) و برنجزار بارانی(نیلوفر نیاوانی) که طی چند ساعت و داستان‌های دریاها دورند(رضا زنگی آبادی) و روز متفاوت (محمدکشاورز) که طی یک روز از زندگی شخصیت‌هایشان را حکایت می‌کنند. حتی در داستان بارانهای سبز (رضا جولایی) اگرچه قصه در ده روز میگذرد ولی واجد اختصار لازم در روایت یک فیلم کوتاه می‌باشد. در این میان همچنین مصالح دراماتیک موثر موجود در داستان‌هایی چون زمستان همه فصل‌ها(محمود بدیعی)، زمزم (رضا امیرخانی) ومرغدانی(محمد محمد علی) همچنین پایان‌های شوکه کننده درداستان‌های تاج (سپیده شاملو) و اندوه اسماعیل (علی اردلانی) و ایده های برانگیزاننده داستان‌های مسابقه(فرزانه کرم پور) و تپه های سبز( فرخنده آقایی) همچنین انتزاع سینمایی داستان ساده، مضحک، محتمل (یعقوب یادعلی) برای تبدیل شدن به یک فیلمنامه موفق با دشواری خاصی روبرو نخواهند بود…