نویسنده : نسترن صفاری 
چکیده مقاله:
با بررسی رفتار کلی انسان باستان با این شگفتی رو­به ­رو می ­شویم، که تنها، عملی مقدس و سپندینه می ­شود که به طریقی با حقیقتی که فراتر از خود آن­ها است، شریک و انباز شود و به همین واسطه بی­درنگ این اعمال مانا و جاوید شده و از هستی سرشار می­ گردند؛ از این رو این اعمال در نظر مردمان کهن جلوه­ گاهی قدسی یافته و یادگار کرداری ازلی می­ شوند، چرا که از زمان تاریخی فناپذیر جدا شده و به زمان بی­زمانی مثالی و باقی می­ پیوندد. بنابراین ارزش اعمال انسان بستگی به این دارد که چقدر این اعمال با کرداری آغازین ارتباط داشته باشد. سوگند نیز یکی از اعمال آیینی است که در خاطره ازلی انسان تبدیل به نمونه ­ای کهن شده است. وفای به عهد و پیمان در تاریخ مینوی بشر سابقه­ ای طولانی دارد و به آن روز باز می ­گردد که خداوند از انسان عهد گرفت، پیمانی که زنجیر وفای به آن تا ابد بر گردن انسان­ ها نهاده شد. قسم یا سوگند، آیینی است که می­توان برای اثبات یک ادعا و یا برای رد اتهام و یا قبول انجام تعهدی در آینده باشد که برای ادای آن نیاز به مراسم آیینی است. بر این اساس می­توان مراسم آیینی را نوع خاصی از گفتار و اعمال منظم (تکرارشونده) دانست، که از آموزه­های خاطرات ازلی و ماورایی بشر سرچشمه می­گیرد. این اعمال برای بیان احساسات دینی و مذهبی به کار گرفته می ­شود و به دلیل قدمت زیادی که دارند در بیشتر موارد با حماسه، اسطوره و سنت یک جامعه پیوند می­ خورند. حاصل این پژوهش که به روش تحلیل متن از نوع توصیفی-کتابخانه­ای با شیوه مقابله­ ای و قیاسی است، نشان می­ دهد که برای سوگند آیینی موجود در متن کهن یادگار زریران، می­ توان نمونه مشابهی در شاهنامه (ادبیات فارسی دوره نو) یافت.

لینک دسترسی: https://civilica.com/doc/1225267/